Exodus

Slayer is gestopt. Metallica focust zich meer op andere dingen. Megadeth blijft Megadeth en Anthrax heeft zich veel breder georiënteerd. In dat hele verhaal mist Exodus. Oké, misschien omdat de band niet tot de big four van de thrash metal wordt gerekend. Misschien hadden er daarvoor iets minder breaks moeten zijn. Feit is wel dat zij het vuur van de thrash metal nog steeds hoog houden. Zij wel. Via Nuclear Blast komt Exodus met de langverwachte langspeler, die Persona Non Grata heet.

De tijden zijn voor Exodus zijn roerig geweest. De basis ligt aan het eind van de jaren ’70 van de vorige eeuw, maar de line-up van de tweede helft van de jaren ’80 zal bij de meeste metalheads het meest voor de geest spelen. Met Steve Souza als vocalist en onder andere Gary Holt in de gelederen klinkt de sound van Exodus lekker rauw.

Persona Non Grata

Blood In, Blood Out was de langspeler uit 2014. Die plaat bewees dat Exodus still going strong was. Gary Holt had echter ook bij Slayer zaken te doen, wat misschien ook wel mee heeft gespeeld in de activiteit vanuit de studio van Exodus. Niet dat er geen releases uit zijn gekomen, maar een langspeler bleef uit.

Persona Non Grata is na zeven jaar dan ook de langverwachte plaat. In twaalf tracks brengen de heren de metalhead een uur lang in verroering. Opener ‘Persona Non Grata’ is direct een track van meer dan zeven minuten. Die bewijst ook dat deze plaat het wachten waard is geweest. De metalhead zal op het puntje van zijn stoel gaan zitten.

‘Persona Non Grata’ is echter niet de langste track op de plaat. Die eer gaat naar het net geen acht minuten durende ‘Lunatic Liar Lord’. Daar tegenover staat dat het tempo in ‘The Beatings Will Continue (Until Moral Improves)’ in drie minuten laat horen dat thrash metal niet bedoeld is om stil te zitten, wat het slepende ‘Prescribing Horror’ bijna zou doen vermoeden.

Vurige metal, gierende solo’s en een immer snerpende Souza; Persona Non Grata bewijst dat Exodus er is om het vaandel van de thrash metal hoog te houden. Na zeven jaren knalt deze plaat minimaal zo hard als men op had gehoopt.