Haliphron – Prey

Leestijd: 3 minuten

‘Er lijkt geen ontkomen meer aan,’ hoorde de ondergetekende een metalhead bij een concert recentelijk zeggen. Dat ging over Haliphron welke uit het niks de metalwereld in haar greep lijkt te houden. Waar metal is, duikt Haliphron op. En dan kent niemand het eigenlijk ook nog eens. Spoedig gaat dat veranderen, want met Prey heeft Haliphron die eerste langspeler. Dat album verschijnt via Listenable Records.

Haliphron

Deze Nederlandse band is de som der delen van actieve en ex-leden van onder andere Bleeding Gods, Izegrim, Dictated en God Dethroned. Dit zestal bulkt van de ervaring. Onder aanvoering van frontvrouw Marloes Voskuil wordt de strijd gevoerd. Het leger dat zij achter zich heeft, telt onder andere muzikale zwaargewichten als Frank Schilperoort en Ramon Ploeg.

Eigenlijk heeft dit gezelschap alles in de tamelijke luwte weten op te zetten. De band heeft voor de definitieve mix en master van Prey Mendel bij de Leij weten te strikken. Dat hij weet hoe metal moet klinken, heeft hij natuurlijk al lang en breed bewezen. Daarom lijkt de basis voor wat komen gaat meer dan goed verzorgd.

Prey

De eerste langspeler van Haliphron duurt in het totaal vijftig minuten, inclusief bonustrack welke alleen digitaal en op de cd-uitgave te vinden is. Wie beseft dat opener ‘Let The World Burn (Intro)’ een inleiding van minder dan twee minuten is, snapt ook gelijk dat Haliphron de tijd neemt voor hun songs. Vijf van de negen tracks duren namelijk meer dan zes minuten. ‘The Resistance’ is de enige van de songs welke onder de vijf minuten blijft.

Nadat de intro, welke ergens nog doet denken aan de periode aan periode voor en rond de eeuwwisseling van Cradle Of Filth, geklonken heeft, wordt het duidelijk dat Haliphron een metalen monster is dat alles verpletterd. ‘The Killing Spee’ en het daarop volgende ‘Mother Of All Evil’ knallen erin als een perfecte, snoeihard uitgevoerde wurggreep van een judoka. Maar dan in muziek, natuurlijk. Vele stijlen der metal worden daarbij betrokken. Als men het zou moeten gaan ontleden, zal men veel death metal aantreffen, maar dat niet zonder ook black, symphonic en progressive als fracties tegen te komen. Kortom, metal.

Symfonische aspect

Ondanks dat Haliphron snoeihard uit de hoek komt, waarin men in Voskuil natuurlijk een uiterst ideale frontvrouw heeft, heeft men ook een mooie rol toebedeeld aan de toetsen. Bleeding Gods- en ex-Kingfisher Sky-toetsenist David Guitierrez Rojas speelt deels met elementen van de klassieke kunsten om zo een verrassend laag aan de sound te geven. Daarentegen kan hij ook heel dienstbaar een dienende laag aan het geheel toevoegen. Dat blijkt in ‘Prey’.

Met ‘Prey’ is misschien wel het meest indrukwekkende muzikale epos van de gelijknamige plaat genoemd. Het einde, welke bijna de allure van een liveshow heeft, de haast epische gitaarsolo en dan de verwoordingen van Voskuil van het aloude gedicht zorgen er allemaal voor dat Haliphron hier op brute manier de luisteraar opschrikt met het suïcidale verhaal. Het opschrikken dan wel in positieve zin. Maar, misschien is het ook niet fair om deze track als meest indrukwekkend weg te zetten. Simpelweg is dat iets wat niet uitgesproken gesteld kan worden, gezien de indruk die elke track op zichzelf achterlaat.

Het is heel simpel te stellen, maar dat de wereld al zo aan de voeten ligt van Haliphron is getuige Prey meer dan logisch. De brede insteek op de metal komt als een dominantie waar geen ontkomen aan is. Zelden heeft een vijftig minuten durende wurggreep de metalhead zo goed laten voelen.

Tracklist Prey

1) Let the World Burn (Intro)
2) The Killing Spree
3) Mother of All Evil
4) Perfect Existence
5) Prey
6) Human Inferno
7) The Resistance
8) Schizophrenia (CD Digtal Bonus Track)
9) Unidentified Mass

Haliphron online

Website
Facebook
Instagram

LISTENABLE RECORDS ONLINE

Webshop
Bandcamp