Mantah – Antidote

Leestijd: 3 minuten

Er is veel wat aangehaald kan worden als het om de nieuwe plaat van Mantah gaat, maar recente gebeurtenissen zorgden ervoor dat een andere insteek gekozen werd. Sam Rivers is onlangs overleden. In het interview dat White Room Reviews met Mantah in het kader van Antidote werd Limp Bizkit aangehaald als misschien wel wat onderschatte kracht in de nu-metal. Met name Wes Borland werd – terecht – op een voetstuk geplaatst. Waar Borland het vernuft was, gold Rivers als de groove. Juist dat is ook iets wat de nu-metal zo pakkend heeft gemaakt. En dat is dus ook iets wat Mantah goed begrepen heeft.

Mantah

Van Limp Bizkit naar Mantah is dus misschien een kleinere stap dan men denkt. Toen twee jaar terug Evoke uitkwam, bleek dat de oud-Spoil Engine-gitarist Bart Vandeportaele meer dan de metalcore in de vingers had. Hoewel, Spoil Engine puur afdoen als metalcore, is misschien ook wat beperkend, maar dat terzijde.

Evoke bleek een blend waarin nu-metal het meest dominant in de sound aanwezig was. Daarbij gold dat niet alleen Korn van invloed leek, maar ook de meer industrial kant van bands als Static-X en het emotionele van bijvoorbeeld Linkin Park. Kortom, die sound was breder dan puur nu-metal, want het was ook eigentijds.

Antidote

Nu heeft Mantah met Antidote dus de opvolger voor die geprezen debuutplaat. Antidote komt met tien tracks. Qua speelduur zijn er weinig opvallendheden, gezien het gros van de tracks tussen de drie en vijf minuten qua speelduur heeft. In dat kader valt alleen ‘NGU’ op. Die track haalt de drie minuten niet. Dat nummer doet sterk aan Linkin Park denken, maar dan nog wel uit de tijd dat ze nog niet zo gevangen werden door de commercie. Het vuur is hier namelijk duidelijk aanwezig.

Opener ‘Start’ is misschien de beste track om een album als deze mee te starten. De grooves worden hoog opgevoerd, de catchy elementen zijn bombastisch verpakt en de teksten aanstekelijk. ‘Fire’ onderstreept vervolgens dat de strakheid nog steeds een belangrijke troef is, maar dat Mantah ook weer ingetogen coupletten met vurige refreinen combineert. Dat maakt dat men hier duidelijk maakt dat een breed publiek in beweging gebracht kan worden.

‘90’s duidelijk troef

Muzikaal is Mantah dus duidelijk beïnvloed door de ‘90’s. ‘Phenomenal’ sluit sterk aan bij Korn en ‘Going Down’ gooit daar nog ene vleugje P.O.D. en Ill Nino bij, terwijl in ‘Rise Up’ ook Caliban van invloed lijkt. De energie zit er dus wederom goed in. Het is echter niet alleen de nu-metal en aanverwanten die hun sporen nalaten in de sound van Mantah. Antidote wordt door Mantah namelijk afgesloten met een cover. Dat is geen cover van een artiest in het straatje van de nu-metal. Er is gekozen voor een ander invloedrijk nummer uit die tijd. Mantah laat namelijk horen dat ‘Crazy’ van Seal ook in dit jasje even indrukwekkend is. De kunst van het origineel eren, maar toch de eigen vibe meegeven, verstaat Mantah daar goed.

Het beukt, het sleurt, het bruist. Dat is precies wat deze nieuwe plaat doet. Het is duidelijk dat Evoke geen eenmalig kunstje was. Deze heren hebben elkaar duidelijk gevonden, want Antidote gaat overtuigend verder Mantah op de debuutplaat gebleven was.

Tracklist Antidote

01. Start
02. Fire
03. Phenomenal
04. How does it feel
05. Antidote
06. NGU
07. Going Down
08. Falling
09. Rise Up
10. Crazy [Seal cover]

Mantah online

Website
Facebook
Instagram

Polderrecords online

Website
Facebook
Bandcamp
Instagram
X