Matt Finucane - Vanishing Island

Leestijd: 2 minuten

De Britse muzikant Matt Finucane doet alles zelf. Hij schrijft zijn muziek en neemt deze ook op. Geen grootse studioproducties, maar do it yourself-opnames waarbij lo-fi gewerkt wordt. Dat heeft nu ook geresulteerd in een nieuwe langspeler. Via Light Crude Records komt Matt Finucane met Vanishing Island.

Die langspeler zorgt bij een eerste luisterbeurt voor gefronste wenkbrauwen. Opener ‘War On Pain’ is in eerste instantie moeilijk te begrijpen, ‘Submissive Pose’ schept wel meer duidelijkheid, maar ‘Menace’ zorgt voor een bijzondere trip in het duister. De luisteraar heeft geen idee waar die zich bevindt noch waar Matt Finucane zich bevindt. ‘War On Pain’ heeft iets weg van David Bowie, maar daar zijn de versnellingen en vertragingen zaken die de luisteraar even minder laten ontspannen. ‘Submissive Pose’ daarentegen klinkt alsof Queens Of The Stone Age David Bowie probeert te spelen met de flair van Iggy Pop, terwijl daar in ‘Menace’ ook nog een vleugje Blur bij komt. Wie dan nog kan bepalen waar hij staat, is knap bezig.

Het oriënteren komt pas bij een hernieuwde kennismaking. Deze plaat valt pas op zijn plaats als men hem een tweede luisterbeurt gunt. Dan blijken de fronsmomenten weg en blijkt dat men rustig achterover kan leunen. ‘Looking For A Genius’ tilt het niveau van bewustwording naar een ander level, terwijl afsluiter ‘Time Begins’ alle dimensies om de luisteraar heen laat vertroebelen in een David Bowie-achtige rustmoment waarin Matt Finucane zichzelf met alle recht de spotlight toe-eigent, om de luisteraar vanaf heel ver weg van deze aardkloot dromerig naar hem te laten luisteren.

Sommige platen hebben het nodig om niet slechts eenmaal aan het oor te passeren. Wie Vanishing Island van Matt Finucane een tweede maal luistert, zal beseffen dat het niet bij die tweemaal gaat blijven. Geen doorgaande muziek van een kleurrijke artiest. Heerlijk.