Als het landschap was opgedeeld in muzikale genres, dan waren de grenzen haast nauwelijks waarneembaar. Er zijn genoeg acts die zich niet laten binden door de wetten van een genre. Het Zwitserse Moes Anthill laat zich niet binden door één genre. Hoe dat klinkt? Om daar antwoord op te vinden, heeft Moes Anthill het album Quitter uitgebracht.
Op de plaat staan tien nummers. Opener ‘Retrie Restore!’ laat direct horen waarom Moes Anthill niet in hokjes denkt. Waar in eerste instantie de folk en de americana samen lijken te dansen komt later in het nummer ook de rock, invloeden van de zuidelijke staten en zelfs de klassieke muziek nog om de hoek kijken. Ondertussen wordt nergens het liedje uit het oog verloren. De tokkelende banjo, die ook in ‘New Age’ de zintuigen van de luisteraar goed prikkelt, is een mooie troef bij Moes Anthill.
Het leuke van Moes Anthill is dat er de tijd voor de nummers wordt genomen. Veel nummers duren tussen de vijf en zes minuten, zonder ergens de grens van die zes minuten te overschrijden. Een aantal duren er iets minder dan vijf minuten en alleen het eerder al aangehaalde ‘New Age’ passeert de grens van de vier minuten niet. Ondanks dat er nu mensen zijn die denken dat het tamelijk lang is, is dat nergens van invloed op de muziek. De nummers bevatten een lekkere flow waardoor ze om zijn voordat men er erg in heeft. ‘’Everyone Gets A Balloon’, waarin Mumford & Sons, Coldplay en de rustige kant van Bruce Springsteen samenkomen, laat dat goed horen. Tel daarbij op dat de woorden ook raak zijn, en men snapt dat het zeer aangenaam is. Het is goed om niet in hokjes te denken. Mensen die dat wel doen, zouden daarom Quitter van het Zwitserse Moes Anthill moeten luisteren en zij zullen begrijpen dat het in hokjes denken de schoonheid van het mooie, veelzijdige landschap beperkt.
- Rages Of Sin presenteert album in Popradar - 2 december 2023
- Dimmu Borgir – Inspiratio Profanus - 2 december 2023
- Butt Plug – Another World (re-release) - 1 december 2023