Rome

Wat hebben Behemoth’s Nergal, J.J. van Harakiri For The Sky, Joseph D. Rowland van Pallbearer en Alan Averill van Primordial met elkaar gemeen? Juist, zij waren allemaal te horen op de langspeler The Lone Furrow van Rome. Die plaat is afgelopen jaar verschenen via Trisol Music Group.

Dit geesteskind van Jerome Reuter is al zo’n vijftien jaar actief. Hij weet de mensheid regelmatig te verrassingen waarbij de setting van de muziek niet als enige indruk maakt. De literaire invloed en de cineastische zienswijze spreken boekdelen in de muziek van Rome. Daarbij weet hij ook qua samenwerkingen regelmatig te verrassen. Grenzen zijn er voor Reuter om te doen verbleken.

The Lone Furrow

Deze langspeler van Rome telt dertien tracks. Samen zijn die goed voor ruim meer dan veertig minuten aan muziek. ‘Palmyra’ is met net iets meer dan zes minuten de langste van de schijf. Dat is dan ook de enige track van die aard. ‘Making Enemies In The New Age’ is met exact één minuut de kortste op The Lone Furrow.

Dit album van Rome laat zich ervaren als een complete belevenis. De vertellende stem en de kundig uitgekozen instrumenten, die bijvoorbeeld in ‘Kali Yuga Über Alles’ het geheel verhullen in mysterie, zorgen voor een mooie sfeer. Opener ‘Masters Of The Earth’, waarin Aki Cederberg ook een rol van betekenis komt spelen.

Nietzsche en Brecht

De lyrics op The Lone Furrow laten zich inspireren door woorden van weleer. ‘Ächtung, Baby!’, waarin Alan Averill van Primordial mee komt doen, lijkt nog geïnspireerd door U2, maar ‘Making Enemies In The New Age’, waarin Rowland van Pallbearer te horen is, haalt Brecht aan. Het is altijd goed dat Bertolt Brecht niet vergeten wordt.

Eén van de andere talrijke schrijvers van weleer is Nietzsche. Friedrich Nietzsche heeft een indrukwekkend oeuvre nagelaten dat velen heeft geïnspireerd. ‘The Weight Of Light’ bevat teksten die zo in Also Sprach Zarathustra hadden kunnen staan. Dit is dan nog slechts een voorbeeld hoe mooi het is hoe Rome teksten uit het verleden weet te eren.

Ondanks dat lijst aan indrukwekkende gasten op The Lone Furrow – waarbij de mooie rol van Behemoth’s en Me And That Man’s Nergal nog niet eens besproken is – geldt dat Rome het meeste indruk maakt met de uiterst sterke keuze voor de literatuur. Wie had gedacht dat een cd-recensie ooit zo literair gevuld had kunnen zijn?