Swervedriver - Future Ruins - White Room Reviews

Leestijd: 2 minuten

De eerste vraag die rijst, is hoe de titel moet worden uitgelegd. Future Ruins kan worden uitgelegd als ‘toekomstige ruínes’, maar ook dat de ‘toekomst ruïneert’. Het spel van de taal, wat zowel in zijn belemmeringen als in zijn creatieve speelveld bijzonder is, is misschien wel even lastig als het spel van de muziek. Dat Swervedriver dat spel goed beheerst, was al duidelijk. Of dat nog steeds zo is, moet blijken met alweer hun zesde langspeler. Future Ruins komt uit via Rock Action.
Het volgende probleem wat Swervedriver de luisteraar voorschotelt, is het genre. Hun muziek wordt vaak bestempelt als shoegaze. Die term valt de laatste jaren steeds vaker, maar de uitleg is toch telkens wisselend. Daarom moet Future Ruins gewoon geluisterd worden om het verhaal überhaupt te begrijpen. ‘The Lonely Crowd Fades In The Air’ heeft iets weg van Eels, gemengd met een vleugje Radiohead. Dat zijn dan weer twee bands die niet direct bestempeld worden als shoegaze. Overigens geldt Radiohead ook nog als mooi referentiemateriaal voor opener ‘Mary Winter’. Hoe de gitaargedreven muziek ook wordt genoemd, Swervedriver presenteert het op een intense wijze. Ja, misschien door het bewegen van het hoofd zal er vaak bij Future Ruins naar de schoenen worden gekeken.
Van de tien tracks op Future Ruins is afsluiter ‘Radio Silence’ misschien wel de meest opvallende. Het langste nummer van de plaat laat uitermate goed horen dat Swervedriver de luisteraar kan betoveren. De kracht van de noten gespeeld op een gitaar komt hier sterk naar voren. De kunst van het herhalen, zonder in herhaling te vallen wordt hier ook geëtaleerd. Als de luisteraar in de vorige negen tracks nog niet aan het zweven was geraakt, gebeurt dat hier wel. De toenemende intensiteit zorgt alleen maar meer en meer dat de luisteraar, die zelfs nog even in aanraking met het Verre Oosten lijkt te komen, hierna in een zwart gat zal vallen. De toekomst.
Swervedriver heeft met Future Ruins een plaat gemaakt die er voor zorgt dat de immer gaande discussie over hoe de genres te noemen zijn, voort zal duren. Daarbij geldt ook voor deze schijf dat men de toekomst rooskleurig kan zien, ondanks dat hij ook ruïneert. Destructie leidt ook tot creatie.