Vreid - Wild North West - White Room Reviews

Een klein half jaar geleden verscheen de livestream van Vreid genaamd ‘In the mountains of Sognametal.’ Een ieder die dit optreden nog niet heeft gezien, raad ik aan om via deze link, alsnog te gaan kijken. Naast een prachtig stukje Vreid-historie dat hier beschreven wordt, speelt de band in de bergen van Sogndal haar grote hits van de afgelopen decennia. Al met al is dit mijns inziens een van de betere optredens die een band tijdens de Covid 19 pandemie heeft laten zien. Tevens was dit optreden van Vreid een mooie opmaat voor deze nieuwe –negende- langspeler genaamd Wild North West dan via Season of Mist wordt uitgebracht.

De titel geeft al aan dat er mogelijk een link is naar het Wilde Westen van Amerika. Dat klopt in zekere zin ook wel, alleen spelen de taferelen zich nu in Noorwegen af. Het album mag zich derhalve een conceptalbum noemen. De acht nummers verhalen over een fictief persoon die nadenkt over het hier en nu, maar tegelijkertijd ook worstelt met het onvermijdbare; de dood. Het is een verhaal waarbij fictie en realiteit door elkaar lopen, aldus oprichter van de band en tevens de bassist, Jarle Kvåle.

De aanvang

Om eerlijk te zijn had ik dat gevoel na het Hammond-orgel intro en de eerste klanken van ‘Wild North West’ niet meteen. Los van het feit dat de band met een typische black ’n roll riff uit de startblokken knalt, voelt de rest van het nummer een beetje als een aan elkaar geplakt geheel van goede ideeën. Nou is het zo dat veel goede ideeën achter elkaar geplakt nog altijd goede ideeën zijn, maar zelfs na een paar luisterbeurten grijpt het nummer me niet. Wellicht komt dit ook door de productie. Het rauwe, wat meer analoge geluid van bijvoorbeeld Welcome Farewel en Sólverv heeft plaats gemaakt voor digitalisering. Met name de basdrum en snaredrum klinken nogal klinisch. De blastpassage op het einde van de track mist hierdoor haar impact. Ook maakt de productie dat ik dacht dat ik naar een oude Immortal plaat (Sons of Northern Darkness) aan het luisteren was.

Bij het vervolgnummer ‘Wolves at Sea’ is het klinische gelukkig een stuk verminderd (productioneel gezien een apart iets), waardoor de drums beter in het geheel blenden en ik weer met een lach op mijn gezicht naar Vreid zit te luisteren. Het nummer ontpopt zich als een Dissection-achtige track die aan het begin soms furieus aandoet, maar die zich halverwege ontpopt als een slepende, melodieuze track.

Metallica meets Watain?

Het hierop volgende ‘The Morning Red’ is een rustig nummer. Een midtempo georiënteerde rocktrack die ergens doet denken aan de oude Metallica en het nummer ‘They Rode On’ van Watain. Door het repetitieve karakter van de hoofdriff heeft het nummer ook iets bezwerend in zich, al moet gezegd worden dat het abrupte einde je ook weer gelijk uit je trance haalt.

Met ‘Shadows of Aurora’ laat Vreid pas voor het eerst weer iets van de ‘oude’ Vreid horen; uptempo black ’n roll die lekker in het gehoor ligt en het hoofd al snel in beweging brengt. ‘Spikes of God’ daarentegen klinkt weer meer als Immortal, inclusief wat dissonante tonen die tegenwoordig helemaal in zijn. Het nummer raast aan een stuk door, waarmee het ook meteen de hardste track van het album is geworden.

Shadowland

Als hierna ‘Dazed And Reduced’ begint, frons ik toch even mijn wenkbrauwen. Een pop-rock nummer met cleane zang… Het zal wel lekker afwisselend zijn en in het concept passen, maar in mijn optiek valt dit nummer compleet uit de maat. Daarbij gebeurt er weinig en kabbelt de track bijna vijf minuten voort. Gelukkig blijven ‘Into the Mountains’ en ‘Shadowland’ wel overeind staan, waarbij de eerstgenoemde track, verre weg de beste track van de plaat is geworden.

Dit alles tezamen maakt dat het lastig is om een eenduidig oordeel over Wild North West te geven. Aan de ene kant kent het album sterke, typische Vreid tracks als ‘Shadows of Aurora’, ‘Into the Mountians’ en ‘Shadowland’. Aan de andere kant zijn er ook meer experimentele tracks ‘The Morning Red’ of ‘Dazed en Reduced’, die minder indruk maken. Maar misschien is het grootste euvel wel de productie. Ik had het merendeel van de tijd het gevoel naar een Immortal of Dissection album te luisteren. Als de productie iets meer wild west was geweest, hadden de nummers wellicht meer impact gehad. Let wel, ondanks alles blijft Wild North West gewoon een prima plaat, misschien waren mijn verwachtingen alleen té hoog gespannen.