Iron Maiden, The Raven Age - Ziggo Dome, Amsterdam

Leestijd: 3 minuten

Het was een mooie zomerdag, eigenlijk geen om nu per se naar een concert binnen te gaan. Daarbij geldt ook dat de Ziggo Dome misschien ook wat klein was, maar blijkbaar was het wel een bewuste keuze van Iron Maiden, welke bijvoorbeeld twee dagen later ook in het Sportpaleis in Antwerpen zou staan. Geen stadions dus op deze The Future Past Tour.

The Raven Age

Voordat het de beurt aan Iron Maiden was, was het aan The Raven Age. Die band opende niet voor het eerst voor Iron Maiden. Tijdens de tournee rondom The Book Of Souls mocht deze groep ook al openen. Wie zich nu afvraagt waarom, weet waarschijnlijk niet dat deze heavy metal band opgericht is door George Harris. Dat is inderdaad de zoon van Maiden-bassist en -brein Steve Harris.

Om klokslag half acht mocht The Raven Age aftrappen voor een set van zo’n drie kwartier. De band, die dit jaar Blood Omen heeft uitgebracht en sinds afgelopen jaar in Tommy Gentry een nieuwe gitarist heeft, speelde een prima set waarbij de heavy metal hier en daar ook schurkte tegen de wat stevigere metal. Sommige bezoekers waren erg content ermee, maar voor een flink aantal Iron Maiden-puristen had men beter geen voorprogramma kunnen plaatsen.

Iron Maiden

Toen het de beurt was aan Iron Maiden zelf, was de Amsterdamse concertzaal bomvol. Nadat het welbekende ‘Doctor, Doctor’ door de speakers geknald was, gevolgd door een stukje filmmuziek, kwamen de heren op het podium. ‘Caught Somewhere In Time’ en ‘Stranger In A Strange Land’ hadden de eer om als eerste te mogen klinken.

Juist daar ging het volgens menig bezoeker mis. De tracks van Somewhere In Time misten het heilige vuur, iets wat ook niet aangewakkerd werd door ‘The Writing On The Wall’, ‘Days Of Future Past’ en ‘The Time Machine’. Hoewel ‘The Writing On The Wall’ er echt wel mocht zijn en de band strak speelde, onderstreepte deze tracks ook dat Senjutsu niet de knallerplaat is geworden waar menig fan op had gehoopt.

Herstel op komst

De hoop werd sterker toen men richting Number Of The Beast ging. Echter, waar de titeltrack niet op deze avond in de setlijst opgenomen was, kwam Iron Maiden met ‘The Prisoner’. Misschien was de band wel gevangen in haar eigen rijke oeuvre waarvan men niet louter de klassiekers wilde spelen. Mede daarom ging iedereen pas echt aan nadat ‘Fear Of The Dark’ ‘Alexander The Great’ opvolgde. Stiekem leek het of dat ook voor de band zelf gold. Daarna klonk alleen nog ‘Iron Maiden’ voordat men toe was aan de toegift.

Die toegift werd weer matig begonnen, hoewel het vuur letterlijk ‘Hell On Earth’ wel aanwakkerde. Dat ‘The Trooper’ en ‘Wasted Years’ daarna nog wat energie losmaakten, zorgde er zelfs voor dat er een pit op Iron Maiden ontstond. Daarna was het echt gedaan. De band nam afscheid, waarbij Bruce Dickinson nog zei dat ze in de toekomst terug zouden komen. Bij het weggaan en op de vastlopende parkeerplaats was duidelijk dat de fans wel hoopten dat als ze terug zouden komen, zich wel gewoon op de betere kant uit hun oeuvre zouden richten, want spelen kunnen deze heren nog altijd als de beste.