Sjock 2023 – Gierle (BE)

Leestijd: 4 minuten

In het Belgische Gierle is een festivalletje met ballen. Wie durft het nou aan om zichzelf “your rock ‘n’ roll highlight of the year” te noemen? Een gewaagde uitspraak die een hoop belooft. Eens kijken wat ervan waar is. Sjock focust zich niet alleen op simpele rock n roll, maar ook op rockabilly. Eerlijk toegeven: ondergetekende is geen fan van het genre, dus in plaats van iets af te zeiken wat ik niet snap, blijf ik liever positief en focust deze recensie zich op de main stage van Sjock 2023.

Vrijdag 

Door een enorme rij bij de ingang moeten we helaas de openingsact Stiff Richards missen. Gelukkig vangen we  wel het een en ander op, en lijkt dit een coole Britse snotty punkband die ik graag een keertje inhaal.

Het beestje moet een naam hebben, maar wanneer ik The Sha-la-lees op het affiche zie staan, kan ik me niet voorstellen dat ik een toffe band ga zien. En mijn eerste indruk is precies dat. Een zanger/gitarist, bassist, drummer en iemand die enkel mondharmonica en tamboerijn speelt. Moet dat nou echt?

Ja, dat moet echt. Want Jezus wat is The Sha-la-lees gaaf. Ik kan het allemaal zelf wel proberen te omschrijven, maar ik ben niet de enige getuige van deze geweldige show. Vanuit de backstage kijken Hellacopters drummer Robert Eriksson en bassist Dolf DeBorst de show helemaal af. Ik kan me zelf geen beter compliment voorstellen.

Hellacopters

Een uurtje later mogen deze mannen zelf laten zien wat ze kunnen. Onder begeleiding van een introtape van helikoptergeluiden en de akoestische opening van ‘Hopeless Case Of A Kid In Denial’ komt drummer Eriksson op en ramt op een enorme gong, waarna de hele band invalt en de moshpit ontploft. De toon is gezet.

De Zweden zijn wederom speciaal naar Gierle afgereisd tussen een aantal weken tourpauze in, en dat heeft zowel voordelen als nadelen. Het voordeel is dat The Hellacopters er zichtbaar veel zin in hebben. Gitaristen Nicke Andersson en Dregen zoeken regelmatig de rand van het podium op en de relatief nieuwe bassist DeBorst lijkt zijn draai in de band aardig te hebben gevonden. Nadeel is dat the Hellacopters vandaag niet op hun eigen backline spelen en dat die gehuurde backline vooral bij Dregen onnodig veel problemen geeft. Dit haalt vaart uit de show, maar werkt vooral de gitarist dusdanig op zijn zenuwen dat zijn spel eronder lijdt. En dat is gewoon zonde, vooral bij een band van wereldklasse als deze. Over twee jaar graag weer een herkansing, en dan met eigen spullen aub.

Zaterdag

Ken je die videoclip van Beastie Boys – ‘Intergalactic?’ De toetsenist van The Spits in ieder geval wel, want die heeft een masker gemaakt van de robot uit die clip. En dat is dan ook het enige wat The Spits onderscheidt van 5 miljoen andere simpele punkbandjes.

Een band die zich wel weet te onderscheiden is Zeke. “Als het niet luider kan dan Motörhead, dan maar sneller” moet aanvoerder Marky Felchtone hebben gedacht. Ik heb geen setlist gezien, maar als je beweert 90 nummers in 45 minuten doorheen zijn gebeukt, dan geloof ik je. En daar komt de kracht van Zeke naarboven: het is hard, snel, vies en medogenloos maar absoluut nooit slordig. En dan is er ook nog genoeg tijd en ruimte voor ingestudeerde moves waarbij de gitaartjes steeds tegelijk de lucht in gaan. Wanneer de Kiss-invloed nog niet duidelijk genoeg is, wordt ook nog even ‘Shout It Out Loud’ gecoverd. Uiteraard ook drie keer zo snel als het origineel. Ik weet niet of ze ondergewaardeerd zijn, maar Zeke is in elk geval een asociaal goede band.

Hoe volg je zo’n band op? Door een punk rock legende te laten spelen. Marky Ramone is niet de originele Ramones-drummer maar wel de langstzittende. Wat gezien de spanningen binnen Ramones ook een prestatie op zich is. Toch wringt het een beetje om Marky op het podium van Sjock te zien. Iemand die geen noot muziek schreef, maar toch incasht op het succes. Aan de ene kant uiteraard zijn goed recht. Marky werkte er net zo hard aan mee als de overige originele Ramones, maar vandaag in Gierle lijkt Marky vooral een special guest van een willekeurige Ramones-coverband waar alleen de zanger de moeite heeft gedaan om de iconen te imiteren. Marky neemt ook geen seconde het voortouw, maar zwaait welgeteld twee keer naar het publiek en daar moeten we het maar mee doen. Begrijp me niet verkeerd: er wordt hartstikke goed gespeeld, en het publiek is enorm enthousiast. Maar toch klopt niet niet helemaal.

Fu Manchu en EODM

Een stonerband op een punk rockfestival. Gaat dat goed samen? Als je je bedenkt dat Fu Manchu eigenlijk gewoon een punk versie van Black Sabbath is, dan weet je dat het antwoord een dikke vette JA is. De mega catchy fuzzriffs van Scott Hill doen het uitstekend en zelden zag ik zo veel crowdsurfers bij een relatief trage band. Een absoluut hoogtepunt van het weekend.

Ik zou hier een heel essay kunnen schrijven over Eagles Of Death Metal’s frontman Jesse Hughes. De man overleefde een aanslag, maar dat bleek zijn psyche toch aardig beschadigd te hebben. Complottheorieën over moslims en de anti-vuurwappenlobby heeft hij genoeg. Naast dat hij thuis ongetwijfeld een arsenaal aan wapens heeft, heeft hij ook een arsenaal aan leuke poppy rocksongs en hier en daar sublieme simpele riffs. Ondanks de wederom gewisselde bezetting van zijn backingband staat EODM als een huis. Hopelijk neemt Hughes zijn eigen peace & love boodschap ter harte, maar op Sjock komt het geloofwaardig over.

Eigenlijk kan de conclusie over Sjock 2023 heel simpel zijn, want het festival was wederom erg geslaagd. Ervaren bands die weten te vlammen, meesurfende artiesten op hun eigen succes en verrassingen alom. Op naar de editie van 2024.

SJOCK ONLINE

Website
Facebook
Instagram
Twitter