Driftwood - Interview (4) - White Room Reviews

De laatste die aan het woord is in de serie interviews met Driftwood is een van de twee die er het langst in zit, degene die ervan houdt het publiek te vermaken en die zingt. Kortom, in dit laatste deel is zangeres Nika aan het woord. Check snel wat zij te zeggen heeft over onder andere Driftwood, inspiratie en entertainen.

Het interview met Driftwood

WRR: ‘Stel je zelf eerst even voor en wat doe je in de band?’
Nika: ‘Ik ben Nika, ik ben twintig en ik zing in Driftwood.’

WRR: ‘Ben je dan de oudste in de band?’
Nika: ‘Ja, ik ben inderdaad de oudste.’

WRR: ‘Hoe is het dan om de oudste in de band te zijn?’
Nika: ‘Ik was eigenlijk niet altijd de oudste in de band, want we hebben hiervoor ook heel wat andere bandleden gehad. Die waren iets ouder, maar niet zo dat ik een groot verschil merkte. We zijn namelijk vooral met muziek bezig en daarbij heeft iedereen zijn eigen inbreng in. We luisteren gewoon heel erg naar elkaar. Dat is sowieso heel belangrijk.’

WRR: ‘Jij bent dus de zangeres. Is het dan niet lastig om jezelf altijd te moeten presenteren?’
Nika: ‘Nee, ik vind dat juist heel makkelijk. Je staat gewoon vooraan op het podium en ik denk daarbij ook dat ik het persoon ben om het publiek mee te trekken. Je zal mij dan ook nooit met een microfoon in een standaard zien. Ik heb hem eigenlijk altijd vast, zodat ik lekker kan bewegen en ook het publiek kan aanmoedigen om lekker mee te doen.’

Niet dronken, gaat het wel over rosé?

WRR: ‘En hoe ga je dat dan doen als je als eerste op de avond staat, waarbij de mensen nog niet dronken zijn en ook niet per se voor jullie komen?’
Nika: ‘Een rondje op mij. Nee, ik denk gewoon door goed te rocken en al is het misschien na ons dan wel hardere, andere muziek, dan nog lekker het publiek aansporen om mee te doen. Daarbij hebben wij ook gewoon rockende liedjes. Daar laten we het publiek ook meezingen of waar ik dingen met het publiek ga doen. Dat stimuleert ook wel dat het publiek losgaat.’

WRR: ‘Passen jullie hier ook de setlist dan op aan, omdat je weet dat na jullie twee hardere bands spelen?’
Nika: ‘Ja dat is wel echt iets om over na te denken, want we hadden ook wat tracks die wat rustiger waren. Je wilt daar gewoon goed rocken, want je wilt ook niet gewoon wegvallen naast die andere bands. Dus dat is iets waar ik wel bewust van ben.’

60’s en 70’s

WRR: ‘Als je nu naar jezelf kijkt. Je haalde voor het interview al aan dat de jaren ’60 en ’70 jullie grootste bron van inspiratie vormen. Hoe komt dat, want die tijden heb je niet bewust meegemaakt?’
Nika: ‘Nee, ik kom inderdaad uit 2001. Maar, ik denk vooral door mijn ouders en mijn opa, want we hadden een muzikale familie. Mijn vader zit ook in een band en ik ben eigenlijk opgegroeid door mijn moeder met de Stones en Chuck Berry, wat voor mij wel hele grote namen zijn. Zelf heb ik ook een beetje Creedence ontdekt. Dat zijn wel echt mijn lievelingsbands. Daarna ook nog Eric Clapton en BB King en toen dacht ik: ‘Wow, ik kan me echt zo vinden in deze muziek, ik kan hier zo van genieten.’

WRR: ‘Vind je dan eigenlijk ook niet dat jullie in Musicon ‘Fortunate Son’ moeten spelen?’
Nika: ‘Die cover we, die zit inderdaad al in onze setlist voor Musicon.’

WRR: ‘Je bandleden houden niet allemaal van die muziek. Hoe neem je hun daar dan in mee?’
Nika: ‘Ik probeer altijd heel enthousiast te zijn en ook gave liveversies erbij te halen, om juist te laten zien wat er ook met het nummer gedaan kan worden. Het moet wel in het midden gelegd worden, want dat is wel wat je in de band doet. Het is niet een persoon die alles beslist. Dus ik denk dat wij wel goed de middenweg kunnen vinden in de liedjes die wij spelen.’

Gaat het nu al wel over rosé?

WRR: ‘Er zijn mensen die jullie al heel lang volgen. Wat geven zij aan dat jullie hebben ontwikkeld in die tijd?’
Nika: ‘We zijn veel meer op elkaar ingespeeld. Nu hebben we ook best wat wisselingen in de band achter de rug, maar Tobias en ik spelen al twee en een half jaar samen. Hierdoor voelen wij elkaar ook goed aan. Dat is inmiddels met de andere bandleden ook steeds meer. Dat zie je dan ook weer heel erg in de performance terug. Daarin zit ook een soort van ‘thuis voelen’ bij elkaar, waardoor je soms aan een blik al genoeg hebt. Ik denk dat je dan als geheel ook beter overkomt.’

WRR: ‘Als zangeres ben je toch gewoon het gezicht van de band. Hoe zorg je ervoor dat je dat behoudt?’
Nika: ‘Ik ben ook een soort van onze manager. Ik ben namelijk de enige die de mail in de gaten houdt, die Facebook en Instagram heeft aangemaakt. Tijdens een optreden probeer ik dat ook wel duidelijk te maken, want ik stel de band voor. Hierdoor wil ik de band Driftwood ook een gezicht geven. Dat wil ik wel gewoon duidelijk maken.’

Driftwood?

WRR: ‘Driftwood, waarom eigenlijk Driftwood?’
Nika: ‘We hadden eigenlijk eerst The Poplars, want we kwamen van de middelbare school uit. Toen dacht we: ‘We zijn allemaal student nu en geen middelbare scholieren meer dus even wat nieuws verzinnen.’ Daarop gingen we denken wat cool zou klinken en toen kwam we hierop uit wat de naam dekt ons wel en bekt lekker. Driftwood, dat is het gewoon.’

WRR: ‘Waarom gaan de mensen de 22^e naar huis met ‘Driftwood, die naam moet ik onthouden?’
Nika: ‘Wij zijn heel vernieuwend, we zijn leuk om naar te kijken en het swingt. En wij gaan het publiek lekker meetrekken, dus dat is gewoon heel leuk aan onze band.’
(Voor hen die nu denken, ‘rosé?’, kom 22 april naar Musicon en drink er een met Nika.)