Airbag - A Day At The Beach - White Room Reviews

Het was vier jaar geleden, 2016, toen de uit Noorwegen afkomstige band Airbag met Disconnected kwam. Die langspeler bleek een fabelachtige plaat in de hoek van de progressieve rock te zijn. Dat was de eerste kennismaking voor de ondergetekende met Airbag. Die schijf is behoorlijk grijsgedraaid. Nu staat de opvolger daarvan klaar.

A Day At The Beach komt net als zijn voorganger uit via Karisma Records. De schijf telt zes tracks, waarvan er vier meer dan acht minuten duren. Hierdoor kan men bij Airbag zeker van een langspeler spreken. A Day At The Beachi heeft ook alles in zich om niet als EP gezien te worden.

Opener ‘Machines And Man’ laat de luisteraar gelijk horen waarom men graag naar Airbag luistert. De Noren zetten de meer dan tien minuten durende track rustig in. Daarna neemt de band de luisteraar langzaam in een wurggreep. Echter, die wurggreep is als fijn te bestempelen. Bij vlagen lijkt het zelfs of The Cure zijn sporen nalaat in de sound van Airbag. Misschien is dat ook wel de beste omschrijving: Steven Wilson met een vleugje van The Cure.

‘A Day At The Beach (Part 1)’, welke door het lange ‘Into The Unknown’ van zijn tweede deel gescheiden wordt, laat andere invloeden horen. Hier doet Airbag denken aan de rustige, experimentele kant van A Perfect Circle. De manier van zingen, soms bijna ingetogen, geeft een mooie draai aan de sound.

De afsluiter van A Day At The Beach is ‘Megalomaniac’. Hier weet Airbag middels een rustgevend akkoordenschema het vuur ineens hoog op te stoken. Bij vlagen doet het daar denken aan Pink Floyd gecombineerd met Russian Circles. Ondanks dat die uitgebreide gitaarsolo behoorlijk heftig van aard is, bewaart Airbag de rust. Dat contrast is de kracht.

A Day At The Beach is een plaat geworden die laat horen dat Disconnected een meer dan waardig opvolger heeft gekregen. De progressieve rock wordt bij Airbag op een voetstuk geplaatst. Pure lust voor de liefhebbers van dit genre.