Amgala Temple - Invisible Airships

Als men over muziek praat, is men al snel geneigd om dit verder te specificeren in hokjes. Het moment dat men die hokjes achterwege laat en het overstijgende resultaat op zich in laat werken, zal men pas echt ervaren dat muziek een hoge vorm van kunst is. Dat is goed om in gedachten te houden als men het onlangs verschenen Invisible Airships van het uit Noorwegen afkomstige Amgala Temple beluisterd.
Op de schijf, welke uit is gekomen via Jansen Records, staan vijf tracks. Doordat er twee ruimschoots de grens van de tien minuten overschrijden en één die grens benaderd, komt de totale speelduur toch op zo’n driekwartier. Opener ‘Bosphorus’ klinkt ook zoals de gelijknamige zeestraat bij Istanbul is: een brug tussen stijlen. In ruim twaalf minuten floreert het trio op een brug tussen Pink Floyd en jazz, terwijl men ook nog een hengel uit gooit naar de alternatieve rock. Deze twaalf minuten zijn een trip zoals maar zelden vertoond wordt. De overstuurde gitaar die ineens na ruim zes minuten de aandacht grijpt, slingert de luisteraar van de Aarde naar de maan en terug.
Van de vijf tracks op Invisible Airships is ‘The Eccentric’ de kortste. In net iets meer dan zes minute laten deze Noren horen dat ze ook het Amerikaanse gevoel niet schuwen. De opening van die track neemt de luisteraar even mee naar het platteland aldaar, om vervolgens een ELO-achtige trip te maken in de interstellaire wereld. Dat een gitaar een vallende ster kan nadoen, ligt dan automatisch in de verbeelding. Dat doet muziek met je als het niet meer gaat om het liedje, maar om de kunst.
Het knappe van Amgala Temple is dat deze instrumentale band op een onnavolgbare wijze heen en weer pendelt tussen genres, ze laat versmelten en het muzikale spectrum verrijkt met een geluid dat zowel in de smaak zal vallen bij progrockers als bij de jazzfanaten.