Unhold - Here is the blood - White Room Reviews

Het was begin jaren negentig van de vorige eeuw toen in Zwitserland de band Unhold werd opgericht. Om die band te vatten in een genre is haast even lastig als Zwitserland in de Europese Unie krijgen. Kortom, dat gaat niet. Tegen het eind van 2018 kwam Unhold met hun vijfde langspeler. Here Is The Blood is verschenen via Czar Of Bullets.
Het begin van Here Is The Blood is misschien wel exemplarisch voor wat dit kwintet doet. Na één minuut beseft de luisteraar dat er muziek is, terwijl er na drie minuten pas wordt gegrepen na de heftigere kant van deze kunstvorm. Waar eerst de vrouwelijk vocalen van Miriam Wolf het toonbeeld vormen, neemt daarna de rauwe mannelijkheid het over, terwijl de gitaren een sfeer wegzetten die fans van Neurosis en Cult Of Luna goed zal doen. Dan is nog maar de helft van ‘Attaining The Light’ voorbij. De opening van Here Is The Blood is met zijn meer dan acht minuten ook direct de langste van deze hele release.
In het totaal staan er op Here Is The Blood acht tracks. Samen zijn ze goed voor bijna vijftig minuten aan veelzijdige muziek. Als er dan toch in hokjes gedacht moet worden, omdat men anders niet begrijpt waar deze plaat heen gaat, zal men moeten inbeelden dat Unhold zich bevindt op het punt waar de post-metal, rock en sludge elkaar snijden. Dat zorgt ervoor dat ‘Convoy’ een track is waarbij op een niet te hoog tempo intens geheadbangd kan worden en dat ‘Hunter’ eerst een mysterieus gordijn optrekt, om vervolgens met de stem van Miriam Wolf weg te zwijmelen, zonder dat het zoet wordt. Het is eerder alsof Debbie Harris zich inlaat met Mastodon.
De conclusie van Here Is The Blood is dat het toch beter is om het beestje geen naam te geven. Unhold maakt gewoon heavy, veelzijdige muziek waarbij genre-overstijgend gedacht wordt. Heerlijk om in een goede fauteuil licht headbangend bij weg te dromen.