Deleyaman - Sentinel - White Room Reviews

Leestijd: 2 minuten

Hij staat garant voor een bijzondere insteek op de muziek en de kunde om daar passende muzikanten bij te implementeren. Aret Madilian heeft met zijn band Deleyaman een werelds karakter, terwijl de genres soms minder extravert zijn dan ze lijken. Via TTO Records/Sonic Rendezvous komt de band alweer met haar achtste plaat: Sentinel.

Het bijzondere aan Deleyaman is dat het oude blaasinstrument duduk door Gerard Madilian wordt gebruikt. Dat instrument zorgt voor een mooie, mysterieuze ondertoon. Die ondertoon is in opener ‘Exil’, welke in het Frans wordt gezongen, sowieso sterk te voelen. Zie het als een dromerige, door opwaaiend zand geteisterde tocht door de woestijn. Alles eromheen kan vergeten worden. ‘Exil’ komt met het devies om de ogen te sluiten, een beetje onderuit te zakken en de plaat rustig op je in te laten werken.

Deleyaman heeft voor Sentinel tien tracks goed genoeg bevonden om ze op dit album te plaatsen. Samen zijn ze goed voor iets meer dan vijf minuten aan muziek. Het sterke van Deleyaman is, wat altijd al is geweest, de afwisseling. Zowel qua stijlen pint de band zich niet vast in één uithoek van de muziek als qua vocalen, waarmee man en vrouw van de partij zijn. Dat is een kracht. Hierdoor kan Deleyaman in ‘Become’ klinken als Leonard Cohen, terwijl ‘Keep The Light’ ergens in het midden van shoegaze en postpunk hangt. Tel daarbij op dat er meerdere talen gebruikt worden op deze plaat en men snapt dat hier geen eenzijdige plaat op de plank ligt.

De kunst van muziek maken, is ook de kunst van het inspelen op het gevoel van de ontvanger. In dit geval laat Deleyaman horen dat een wereldreis ook heel klein kan klinken. Het tikkeltje mysterie zorgt ervoor dat de grenzen tussen genres als een waas voor de ogen verschijnen waardoor Leonard Cohen en shoegaze samen kunnen gaan op een betoverende wijze.