Shade Empire

Leestijd: 2 minuten

Als een album begint met vier tikken op een snaredrum, dan weet men dat men er goed voor kan gaan zitten. Tenminste, de voortekenen wat energie in de plaat zijn dan goed. Zo begint Sunholy van Shade Empire ook. Dat gloednieuwe album is onlangs wereldkundig geworden via Candlelight Records.

De Finse band Shade Empire staat met Sunholy voor een nieuwe periode in hun carrière. De in 1999 opgerichte groep heeft namelijk na Poetry Of The Ill-Minded Henry Hämäläinen verwelkomd als de nieuwe vocalist van dit gezelschap. Met hem in de gelederen is er rustig gewerkt aan de nieuwe plaat, want Poetry Of The Ill-Minded kwam immers alweer in 2017 uit.

Sunholy

Het resultaat is dus Sunholy, welke in iets meer dan vijftig minuten negen nieuwe songs van Shade Empire presenteert. Die nummers zijn geïnspireerd door het welbekende Jonestown-drama. Van die negen tracks is ‘Maroon’ met net geen acht minuten aan speeltijd de langste. Shade Empire doet niet aan extreem korte tracks, want de song waar het kortst voor uitgetrokken moet worden, is afsluiter ‘Rite Of Passage’. Die track gaat toch richting de vier minuten.

Het is misschien even slikken, want als Sunholy speelt, gebeurt er veel. Heel veel. Opener ‘In Amongst Of Woods’ is een enorm hyperactieve blend tussen stijlen, waar Shade Empire van de hak op de tak lijkt te springen. Invloeden van Dimmu Borgir, The Dillinger Escape Plan, Periphery en Dark Tranquility lijken in een felle strijd met elkaar wie nu die spotlight op zich mag eisen. Het is daarom ook raadzaam deze strijd meer dan eens te beschouwen om hem echt te begrijpen. Dan zal het kwartje vallen en zal men hiervan kunnen genieten.

Symfonie als extra laag

Shade Empire laat op Sunholy horen dat zij middels de symfonische partijen, die bijvoorbeeld in ‘Torn Asunder’ sterk naar voren komen, een geniale vorm van lijm in het geheel hebben gegoten. Francesco Ferrini is daar de verantwoordelijke voor, en ja, dat is dezelfde als in Fleshgod Apocalypse. Ondanks dat hierdoor nog meer gebeurt, geldt dat dit het geheel echt wel naar een mooie hoogte trekt. ‘Maroon’ laat dat ook goed horen. Andersom is de inzet van de saxofoon in ‘The Coffin An Island’ en ‘All-Consuming Flame’ ook als geniaal te bestempelen. Daarvoor komt Aku Kolari om de hoek komen kijken. Overigens is dat geen onbekende voor de volgers van de band, want hij verzorgde eenzelfde rol op Zero Nexus, de derde langspeler van deze band.

Er zijn platen die in één luisterbeurt de luisteraar helemaal inpakken. Sunholy is dat niet. Dit is eerder een goede fles Barolo. Laten liggen, laten bezinken en dan secuur openen om het genot echt te ervaren. Dat is waar Shade Empire op Sunholy voorstaat.