Fiend - Seeress - White Room Reviews

Leestijd: 2 minuten

Het is geen band die overdadig veel uitbrengt: Fiend. De heren zijn immers ook druk met andere zaken. Deze Franse band bracht onlangs pas zijn tweede langspeler in zijn veertienjarig bestaan uit. De opvolger van het uit 2013 komende Onerous is verschenen op het label Deadlight Entertainment en heet Seeress.

Fiend is geen band die standaard liedjes maakt. Muzikaal zijn de doom, stoner en sludge van invloed op dit gezelschap. Het viertal laat op Seeress horen dat hun muziek ergens tussen Mastodon, Neurosis, Tool en Black Sabbath hangt. Dat middelpunt is er overigens één welke niet te vergelijken valt met wat dan ook. ‘Pillars’ vaart voort het tempo van de doom, waardoor de riffs tot diep in de luisteraar doordringen, en wordt haar psychedelisch bezongen middels de rauwe, in de verte iets van Ozzy Osbourne weghebbende vocalen van Heitham. In die vocalen schuilt echter ook nog een vleugje Mastodon. Geniaal zijn de tempowisselingen en de solo.

In het totaal staan er op Seeress zeven tracks. Samen zijn die goed voor iets meer dan vifjtig minuten aan muziek. Tracks zijn bij Fiend dan ook niet kort van aard. Opener ‘Morning Star’ lijkt met zijn meer dan zes minuten al lang, maar ‘A Crown Of Birds’ gaat daar met zijn ruim meer dan negen minuten ruim overheen. Toch is dat ook niet de langste track op Seeress. Die eer is besteed aan ‘The Gate’. Dat is de afsluiter van deze langspeler en die duurt meer dan dertien minuten. Het mysterieuze begin doet denken aan Tools ‘Third Eye’. Het gebruik van samples is hierin ook een geniale zet. Dat zorgt voor een extra mysterieuze sfeer. Wie niets heeft met doom, kan zich hier laten bekeren. Zelf een akoestische knipoog naar David Bowie meets Guns ’n Roses is inbegrepen. De kracht van de doom is namelijk duidelijk.

In veel opzichten geeft Fiend andere bands het nakijken met het uitbrengen van Seeress. Op een bijzonder hoog niveau worden er muzikale lagen met elkaar verweven, waardoor de sound staat als een huis en de band ook nog een eigen sound behoudt. Hier wordt de doom aan de kunst gekoppeld.