Sludge en stoner; Bij het horen van deze woorden loop ik niet echt bepaald warm, om lekker onderuitgezakt naar een album te gaan luisteren. De reden is dat ik de producties van veel sludge- en/of stonermetal albums veel te wollig en warm vind klinken, waardoor de albums weinig sprankelen. Ook zijn de cleane vocalen veelal tenenkrommend slecht. Daar waar anderen zeggen dat deze twee ingrediënten in combinatie met het ‘typische sludge/ stoner- riffwerk’ juist zorgen voor een (hypnotiserende) sfeer, zeg ik dat het genre niks voor mij is.
En dan toch deze review? Ja, het Coronavirus doet gekke dingen met de mens. Niet dat ik het virus heb, maar het virus dwingt me wel om thuis te werken. De vrije tijd die hierdoor ontstaat kan weer gestoken worden in het schrijven van reviews. En dat maakt dat ik me voor deze keer toch een keer waag aan een pot ‘progressieve sludge’ (whatever that means).
Sludge kan dus blijkbaar ook progressief zijn. Hyberian is een band die deze muziek maakt. Het debuutalbum Hyborian, Vol I uit 2017 van deze heren uit Kansas is bij mij niet bekend. Volume II is derhalve de eerste kennismaking.
Op deze nieuwe plaat speelt bassist Anthony Diale in ieder geval niet meer mee. Of dit goed of slecht is weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat gitarist Ryan Bates ook prima met het instrument overweg kan.
Als de eerste klanken van ‘Driven By Hunger’ uit mijn speakers schallen, trek ik een verbaasd gezicht. Dit had ik niet verwacht. De productie van Hyborian klinkt namelijk lekker stevig en open! Sludge? In eerste instantie horen we een lekkere stuwende Mastodon-achtige metalriff die er voor zorgt dat je gelijk in de muziek wordt gezogen. Hierna volgen de typische sludge/stoner ritmes ondersteund met pulserende riffs die telkens over je uitgerold worden. En het moet gezegd; ‘Driven By Hunger’ ontpopt zich al een zeer lekkere track.
Hierna ‘Stormbound’. De eerste seconden doen denken aan ons eigen Onegodless, als hierna de vocalen van Martin Bush erin knallen, weet deze man de muziek als het ware nog verder je kamer in te stuwen alsof je de band aan kunt raken. Dit gaat lekker.
Bij ‘Planet Destructor’ moet ik even een slok koffie nemen. Dit is in eerste instantie meer een uptempo gespeeld heavymetal nummer, dat een kruising is tussen Mastodon en Crowbar. Een beetje een vreemde eend in bijt, maar het klinkt wel afwisselend en lekker.
De nummers hierna blijven lekker ‘doorrammen’, waardoor mijn aandacht nergens verslapt. Met het ruim acht minuten durende In ‘The Hall Of The Travellers’, trekt de band alle registers open; sludge, stoner, heavymetal, gesproken passages ondersteund met soundscapes, een dreigende sfeer, Apollo 15 bliepjes; wat wil je als luisteraar nog meer? Precies! Hyborian!
Volume II is wat mij betreft een dijk van een metal plaat geworden, die vooral verfrissend klinkt en nergens verveelt. Van Hyborian gaan we nog meer horen de komende tijd, mark my words!
- RüYYn – CHAPTER II: The Flames, The Fallen, The Fury - 2 december 2023
- Suffocation – Hymns From The Apocrypha - 9 november 2023
- Watain – Die In Fire – Live In Hell - 29 oktober 2023