Maya Mountains - Era - White Room Reviews

Leestijd: 2 minuten

‘Enrique Dominquez’, ‘Raul’ en ‘El Toro’ klinken behoorlijk Spaans. ‘Baumgartner’ heeft meer iets weg van het Duits en ‘In The Shadow’ is dan weer Engels. Niets van dit alles wijst erop dat Maya Mountains afkomstig is uit Italië. Toch is het zo. Onlangs bracht deze band haar tweede album uit. Era is uitgekomen via Go Down Records.

Era is een langspeler die tien tracks telt. Daarvan is opener ‘Enrique Dominguez’ slechts een inleidend stukje gitaar dat de luisteraar prepareert op een reis langs woestijnachtige gebieden. Die ‘Enrique Dominguez’ is echter wel de persoon waar het hele verhaal om draait. Hij is terecht gekomen in de woestijn en beleeft een hele trip. Doordat Maya Mountains klinkt als een combinatie van Black Sabbath en Kyuss is het ook passend bij die landschapsbeschrijving.

‘Dead City’ is daar een goed voorbeeld van. De wat zweverige zang klinkt wat ver weg, terwijl de stuwende riffs, met daarbij bijvoorbeeld aan het eind een paar verrassende breaks die zorgen voor veel energie, juist sterk in de mix liggen. Als de gitaar even een stapje naar achteren doet, valt de ronkende bas ook op. De warmte is vanuit de speakers goed te voelen.

Maya Mountains heeft wel een tijd op zich laten wachten. Hun eerste langspeler kwam twaalf jaar geleden uit. Deze Italianen gaan dus niet door als een band die met overmatig veel releases komen. ‘Vibromatic’ laat echter horen dat Maya Mountains de liefhebbers van onder andere Kyuss en ook Queens Of The Stone Age makkelijk op haar hand zal krijgen. Die track onderstreept ook dat Maya Mountains ook het experiment niet schuwt. Dat blijkt aan het eind van het nummer bijvoorbeeld waarin de sound van de versnelling de oren spitst.

Liefhebbers van warme desertrock met een vleugje nostalgie zitten bij Maya Mountains goed. Era is een plaat die zowel laat horen dat de band goed geluisterd heeft naar de grootheden van weleer als dat zij het experiment niet uit de weg gaan. Dat maakt Era een fijne plaat. Nu maar hopen dat het niet weer twaalf jaar duurt voordat er een langspeler komt.