Witchcraft - Black Metal - White Room Reviews

De titel van de plaat kan best misleidend zijn. De nieuwe schijf van de Zweedse band Witchcraft is niet overgestapt op de black metal noch is het een ode aan de cultclassic van Venom. Sterker nog, Black Metal, welke verschijnt via Nuclear Blast, is een volledig akoestische plaat van Witchcraft.

Er wordt gesteld dat het een plaat van Witchcraft is, maar eigenlijk kan beter gesteld worden dat het een schijf van Magnus Pelander zelf is. Hij zingt en speelt de akoestische gitaar. Overige bandleden zijn er niet bij betrokken, ook niet wetende of de bezetting van Witchcraft weer volledig is of dat dit de nieuwe vorm van de band is.

Black Metal telt in het totaal zeven tracks. Dat is niet bijster veel, iets wat ook voor de iets meer dan een half uur aan speelduur geldt. Toch is het misschien ook goed voor de band die met onder andere Nucleus en Legend aansprekende platen in de hoek van de doom heeft gemaakt, niet meer tracks op de plaat heeft gezet. Het is namelijk wel even wennen en, eerlijk is eerlijk, met alleen ene gitaar, een stem en de invloed van de doom is het lastig variëren.

Het doom-achtige karakter hangt ook over Black Metal. ‘Sad People’ is echt geen track waar de mensheid vrolijk van wordt. Het depressieve karakter van de muziek komt als een geest door de speakers. Dat past ook prima bij de manier van spelen. Pelander zorgt er wel voor dat die donkere kant van de akoestische muziek op een mooie wijze vertolkt wordt.

Waar de schijf maar iets meer dan een half uur duurt, geldt ‘Grow’ als een track die een groot deel van de speelduur inneemt. Dit nummer duurt namelijk bijna acht minuten. Het vertellende karakter van deze track maakt het wel een nummer waarin Witchcraft de aandacht goed weet vast te houden. Verwacht hier niet dat Pelander zijn geklaag ineens opzij heeft gezet, want dat zou vreemd zijn.

Het is even wennen en voor wie het niet verwacht is een tweede luisterbeurt het wel echt waard, maar Witchcraft heeft wederom een schijf uit die de tongen los maakt. Het akoestische Black Metal mag op sommige vlakken misleidend lijken, het donkere karakter zorgt voor een mooi half uurtje aan bezinning over de donkere kanten van de wereld.