Ice - The Ice Age - White Room Reviews

Vijftig jaar. Dat is de tijd die het heeft geduurd voor het uitkomen van de muziek van Ice. Die band heeft in 1970 in Chicago de tracks opgenomen voor een langspeler, maar ging kort daarna uiteen. De plaat kwam er nooit. Twee tracks zijn ooit uitgebracht onder de bandnaam Zukus. Nu komt Ice na al die jaren alsnog met The Ice Age.

Dat The Ice Age alsnog uitkomt, is te danken aan het label RidingEasy Records. Die platenmaatschappij is bezig met het afstoffen van opnames van weleer en deze te digitaliseren. Daardoor kwamen de opnames van Ice ook weer naar boven. De tien tracks verschijnen daardoor, gemixt en gemastered alsnog.

70’s gevoel

De rock van Ice past perfect in het plaatje van de jaren zeventig. Opener ‘Gypsy’ laat binnen een radiovriendelijk tijd horen dat een band als The Grandfunk Railroad niet ver weg is. Daarentegen heeft ‘3 O’Clock In The Morning’ nog iets Beatles-achtigs in zich. Daar komen de subtiele toetsen ook om de hoek kijken.

‘He Rides Among Clouds’ is de langste track op The Ice Age. In iets meer dan zes minute doet Ice hier het gevoel naar boven halen dat bijvoorbeeld ook bij Procol Harum naar boven komt. De instrumentale afsluiter ‘Song Of The East’ heeft meer het bombastische van The Moody Blues. Daarmee laat Ice wel horen dat ze de tijdsgeest van toen goed in de vingers had.

Het is mooi dat platen van weleer alsnog worden uitgebracht. Het is zonde om dit ongebruikt op de plank te laten liggen. Wie zich lekker wilt onderdompelen in het warme bad van de jaren ’70 rock, zit bij Ice goed gebakken. Hoe tegenstrijdig ook, Ice heeft met The Ice Age een plaat waar men warm van wordt.