Loathe - I Let It In And It Took Everything

Leestijd: 2 minuten

Liverpool is een stad waarvan de link met de muziek niet meer hoeft te worden uitgelegd. Indien dat wel nodig is, graag nu stoppen met lezen en terug naar je mormonenclub. Loathe is één van de nieuwe exponenten van zowel die stad als de metal. De band, welke al even bij Sharptone Records in de talentenstal zit, komt nu met zijn tweede langspeler. I Let It In And It Toke Everything is ook eerste langspeler met de nieuwe bassist in de gelederen.

De band haalt zijn invloeden van acts als Slipknot en Deftones. Dat zijn ook twee ijkpunten in de muziek. De meedogenloze kant van Loathe komt inderdaad overeen met Slipknot, al zijn er ook moderne invloeden van Chelsea Grin te bemerken, zoals in ‘Red Room’, en de fragiele, melodieuze stukken waar de cleane vocalen het brute geschreeuw aan de kant duwt komen erg sterk overeen met, juist, Deftones. ‘Screaming’ laat dat op zijn beurt goed horen.

Van de veertien tracks op I Let It In And It Toke Everything zijn er ook tracks bij die niet als nummer gezien moeten worden. Opener ‘Theme’ is slechts een sferisch niemendalletje om de tijd te overbruggen en ‘A Sad Cartoon (Reprise)’ is niet meer dan de outro van ‘A Sad Cartoon’. De vraag is dan waarom dat niet gewoon één nummer is geworden. Wat dan weer wel goed is, is Feisal El-Khazragi. Dat is de bassist. Al in ‘Aggressive Evolution’ laat deze gast horen meester te zijn op de dikke snaren. Zowel ritmisch als melodieus komt hij ijzersterk voor de dag. Die progressieve trekjes in de muziek doen Loathe goed.

De tweede langspeler van Loathe is er één geworden van uitersten. Muzikaal slingert Loathe de luisteraar tussen agressiviteit en melodie. Daarom is I Let It In And It Toke Everything een beetje als het Beest uit Belle en het Beest: bruut maar toch ook gevoelig.