Misschien doe ik de band te kort, maar Sarke heb ik altijd een aftreksel gevonden van Tulus en Khold. In deze band bestierde Thomas ‘Sarke’ Berglie namelijk de drums, totdat hij ruim 10 jaar geleden bedacht dat hij de muziek van Tulus en Khold ook zelf kon gaan produceren onder zijn eigen naam, Sarke. De muzikale overlap tussen deze drie bands moge derhalve te verklaren zijn en maakt dat ik de meerwaarde van Sarke nooit heb kunnen ontdekken. Natuurlijk was en is het hebben van Nocturno Culto op de vocals een mooi selling point, maar muzikaal gezien was het allemaal een beetje…saai.
De laatste plaat die ik derhalve gehoord heb was Oldarhian en die stamt al weer uit 2011. Benieuwd of het nieuwste wapenfeit Gastwerso me weet te verbazen en te overtuigen dat Sarke een band is die er écht toe doet.
De nummers op Gastwerso hebben allemaal ergens iets aanstekelijks in zich, ondanks het feit dat het muzikaal gezien niet allemaal even spannend is wat Sarke ons voorschoteld. Openingstrack ‘Ghost War’ is een combinatie van een slepend thrash en heavymetal nummer. Het heeft iets dreigends in zich, maar omdat er geen enkele keer dubbele bass te horen valt, blijft het een nummer dat wat voortkabbelt. ‘Echoes From The Ancient Crucifix’ is een track die het live enorm goed gaat doen en voor mij het beste nummer van het album is. Het riffwerk blijft in je kop hangen en is aan de ene kant opzwepend aan de andere kant slepend. Een album om de armen om elkaar te slaan en de haren te laten wapperen, terwijl het bierglas geheven wordt.
Hierna volgt ‘Mausoleum’. Dit nummer heeft een Burzum-achtige hypnotiserende riff die als rode draad door de track loopt en die er voor zorgt dat de luisteraar geboeid blijf en wordt opgeslokt in de nog altijd wat simpel aandoende muziek. Maar goed, tot nu toe is simpel dus uiterst effectief.
‘The Endless Wait’ doet precies wat de titel zegt. Een melancholische bijna jazzy aandoende track die ronduit saai te noemen is. Zelfs de cleane vocalen van Lena Fløitmoen die halverwege worden ingezet, kunnen dit nummer niet redden.
Hierna start men ‘Ties of Blood’. Het enige dat me te binnen schiet is Metallica. De oude Metallica wel te verstaan, maar toch; omdat het hele album wat klinisch klinkt, mist het nummer, dat verder prima in elkaar steekt, een beetje aan impact. Overigens is dit de eerste track waar welgeteld twee seconden een dubbele bass te horen is…Had Sarke dit wat vaker toegepast, dan denk ik dat dit zeker voor meer power had gezorgd.
Na deze goede track krijgen we helaas weer een mindere track voorgeschoteld met ‘In The Flames’. Dit is wederom een druilerige track waarin weinig gebeurt en die als een nachtkaars uit gaat.
‘Rebelious Bastard’ is vervolgens weer geheel in de thrash/ heavymetal lijn van de eerste drie nummers, al doen de melancholische gitaarlijntjes in combinatie met de tekst me ook denken aan een willekeurige jaren ’80 pop/rock band. Een beetje als Rivella; een beetje vreemd maar ergens wel lekker.
Afsluiter ‘Cribs Hand’ is een combinatie van rock, country en melancholiek. Slepend en treurig, een lekker gitaarsolootje, een piano riedeltje en we zien Lucky Luke op zijn paard over de prairie trekken, ‘towards the dying sun’.
Sarke levert met Gastwerso een degelijk album af dat wat minder klinisch geproduceerd had mogen worden. Met een iets rauwer randje en de toevoeging van dubbele bas had het meer indruk kunnen maken.
- Immortal – War Against All - 29 mei 2023
- Lunar Tombfields – The Eternal Harvest - 16 februari 2023
- Drudkh – All Belong To The Night - 10 november 2022