Sydney Sprague

Het klinkt wat duister: maybe i will see you at the end of the world. Dan gaat het niet om de boodschap van de woorden inhoudelijk, maar natuurlijk over het ontbreken van hoofdletters. Een zin zonder hoofdletters. Men is gewaarschuwd, want Sydney Sprague gebruikt op maybe i will see you at the end of the world ook geen hoofdletters in de songtitels. Daarom ontbreken die hier ook.

De Amerikaanse Sydney Sprague maakt muziek zonder zich te laten binden aan een genre. Haar sound herbergt invloeden van de folk, country en rock. Ooit hingen er posters van Britney Spears en *NSYNC boven haar bed en was Avril Lavigne een jeugdidool. Deze artieste heeft zich breed laten beïnvloeden.

maybe i will see you at the end of the world

Dan terug naar die nieuwe plaat. Geen hoofdletters dus. Misschien is dat omdat de muziek de hoofdletters vormt. Wie zal het zeggen? Op maybe i will see you at the end of the world staan in ieder geval tien tracks. De plaat bevat louter tracks die op elk willekeurig radiostation gedraaid kunnen worden, qua lengte dan.

De liedjes van Sydney Sprague lijken op het eerste gezicht – of beter, eerste oor – op luchtige liedjes met een licht poppy karakter. De wat duistere teksten, de twijfel en het soms haast opgewekt gezongen neerslachtigheid, zorgen voor een bijzonder gevoel. Opener ‘i refuse to die’ onderstreept dat.

Muzikaal laat Sydney Sprague horen dat de akoestische gitaar een goede kameraad is, maar dat de setting ook de andere elementen nodig heeft. De subtiele elektrische noten in het rustige ‘wrongo’ laten dat goed horen. Daarentegen lijkt er ook haast non-stop een geest van Smashing Pumpkins, en dan wel vanuit de jaren ’90, rond te hebben gehangen bij de opnames. Dat maakt de ondertoon in bijvoorbeeld ‘object permanence’ en ‘time is gone’ tot een bijzondere dimensie in haar muziek. Dat laatste nummer laat even zo goed horen dat de popmuziek ook haar sporen nalaat in haar sound.

Sydney Sprague heeft met maybe i will see you at the end of the world een bijzondere plaat gemaakt waar niks is wat het in eerste instantie lijkt. Deze via Rude Records te verschijnen plaat laat horen dat zij de kunst verstaat om zich niet te binden, hoe graag de folk, country en rock dat ook zouden willen.