All Them Witches

Leestijd: 3 minuten

Als men lukraak op een straat ergens in de wereld een willekeurig persoon vraagt om een opnamestudio te noemen, is de kans dat Abbey Road met een hoge frequentie wordt genoemd erg groot. De fameuze studio waar onder andere The Beatles, Pink Floyd en later bijvoorbeeld ook Oasis opnames hebben gemaakt, heeft een legendarische status. Hoe mooi is het dan als muzikant om daar op te nemen? Dat geldt ongetwijfeld ook voor de leden van All Them Witches. De recent uitgebrachte langspeler Nothing As The Ideal van All Them Witches is daar opgenomen.

Ondanks dat deze band pas in 2012 is opgericht, heeft de groep zich wereldwijd al goed in de kijker weten te spelen. Vanuit hun thuisbasis in Nashville is de sound ontwikkeld die rock, blues, country en nog meer aanverwante stijlen herbergt. All Them Witches is daarbij geen band die van stil zitten houdt. Voordat Nothing As The Ideal uitkwam, had All Them Witches al vijf langspelers, even zoveel EP’s en twee liveplaten uitgebracht.

Nothing As The Ideal

Nu is de zesde langspeler, die opnieuw via New West Records verschijnt, daar. In iets minders dan drie kwartier aan muziek schotelen deze Amerikanen de luisteraar acht nummers voor. Waar ‘See You Next Fall’ en afsluiter ‘Rats To Ruin’ de grens van de negen minuten ruim overschrijden, is er ook ‘Everest’. Dat nummer duurt maar iets meer dan twee minuten.

Opener ‘Saturnine & Iron Jaw’ doet nog een beetje denken alsof het een plaat wordt in de hoek van de psychedelische rock. Echter, er gebeurt in de acht nummers op Nothing As The Ideal zoveel, wat men niet kan spreken over een genre, buiten dat het rockt in de breedste zin van het woord.

Baroness en Focus

Het is dan ook erg lastig om de sound van de plaat in zijn geheel te omvatten. ‘Enemy Of My Enemy’ klinkt als de synthese van Baroness en Focus. En voor wie nu zijn wenkbrauwen fronst; dat is dus echt supergaaf, om er maar een superlatief in te gooien. Anderzijds is er ook het rustgevende, instrumentale ‘Everest’. Dat is een mooie opmaat voor het lange, indrukwekkende ‘See You Next Fall’. Dat nummer onderstreept de kracht van het opbouwen in de muziek van All Them Witches.

‘41’ is een andere track die het unieke karakter van All Them Witches benadrukt. De openingsriff, die nog regelmatig in het nummer terugkomt, hangt ergens tussen Tool en Kyuss in. Als men dat later in het nummer gebruikt voor een bridge, doet het kort denken aan Truckfighters, terwijl het gedeelte met vocalen juist ergens zweeft rondom Editors en Coldplay. ‘Lights Out’ danst vrolijk tussen Mastodon, Queens Of The Stone Age en Arctic Monkeys. Ook al zo’n geniaal moment.

Eigenlijk wordt de plaat tekort gedaan door niet alle tracks uit te lichten, want dit is een plaat van het kaliber waarvan eigenlijk elke seconde besproken verdient te worden. Zo aan het eind van het jaar kan wel gesteld worden dat Nothing As The Ideal van All Them Witches een van de uitgaves van dit jaar is die meer doet dan slechts zeer indrukkend te zijn. De magie van Abbey Road leeft voort.