Azziard - Liber Secondus – Exégèse

Leestijd: 2 minuten

Mijn eerste kennismaking met het Franse blackmetal kwintet Azziard vond plaats in december 2016 tijdens het Kaotoxin Fest III in Lille, Frankrijk. Ik kan me de band nog vaag herinneren, terwijl ik Gronibard (in latex pakjes en kerstoutfit) en Mithridatic (met een onuitputtelijke Kévin Paradis op drums) nog helemaal voor me zie. Dat zegt in dit geval niets over de live performance van Azziard, want die was prima, alleen weet ik ook nog dat de ‘depressive blackmetal’ vol dissonate tonen, niet zo aan mij besteed was en is. Desondanks ben ik zeker benieuwd naar dit nieuwe werk genaamd Liber Secondus – Exégèse. Dit is al weer de vierde langspeler en is tevens de opvolger van het Liber Primus: Métempsychose album uit 2017. De plaat wordt uitgebracht via het Franse undergroundlabel Malpermesita Records, waar Juliëtte (de partner van Nico van Kaotoxin/ Xenokorp) de eigenaresse van is.

De band trapt af met ‘Seven Sermons To The Dead’. Dit intro bestaat uit drie gedeeltes. De band start met een depressief gitaarmelodietje dat gekenmerkt wordt door het gebruik van dissonante tonen. Zeker niet het middel om mijn aandacht te grijpen. Dit verandert gelukkig enigszins wanneer de drums en gitaren erbij komen. Hierna horen we weer een dissonate toon met daarbij een sample van een huilend meisje. Om eerlijk te zijn had men dit intro beter weg kunnen halen en gelijk kunnen starten met ‘Retrouvailles Avec l’Ame, want deze track komt meteen met volle kracht je kamer binnen. Grimmig, duister, melancholisch is het zeker. Een mix van Emptiness en 1914 schiet door mijn hoofd. Gelukkig niet alleen maar dissonant gejengel, maar lekker in het gehoor liggende riffs. Dat is een absoluut pluspunt. Verder gebeurt er veel in de nummers. Snelle passages worden afgewisseld met stuwende stukken en rustigere passages, waardoor er genoeg te beleven valt. Wat wel opvalt is de veelheid aan ideeën binnen de nummers. Mijn persoonlijke favoriet, het dreigende ‘Le Chemin De Croix’, is hier een goed voorbeeld van.

Het punt alleen is, dat door de variatie, de herkenbaarheid van de nummers wat verloren gaat. En daarmee wordt Azziard een band met goede ideeën, maar niet met een hoog herkenbaarheidsgehalte. Neemt niet weg dat Liber Secondus – Exégèse een degelijk en duister album is geworden voor de liefhebbers van Forgotten Tomb, Emptiness etc.