Black Rabbit

De vraag is of er liefhebbers van de betere muziek zijn die afgelopen jaar Black Rabbit gemist hebben? Die moeten dan wel onder de spreekwoordelijke steen hebben geleefd, want deze heren hebben zich op verschillende podia, waaronder op Metal Experience Fest te Leiden flink in de kijker gespeeld. Dat dit vijftal niet alleen live actief is geweest, blijkt uit het heugelijke feit dat hun eerste langspeler een feit is. Black Rabbit komt namelijk, geheel in eigen beheer, met Hypnosomnia.

Dan toch even kort voor wie het allemaal gemist heeft. De eerste stappen werden gezet in 2014, maar na wat wisselingen in de line-up zag de EP Warren Of Necrosis in 2020 het licht. Inmiddels opereert de band wel met een andere zanger en bassist, waarbij de laatste Robbin van de Bor is, van Fire Within. Hij is overigens nog niet de bassist die op Hypnosomnia te horen is. Die eer gaat nog naar Martin Jaramillo.

Hyposomnia

Nu is er dus, negen jaar nadat de band zijn start maakte, Hypnosomnia. Deze eerste langspeler van Black Rabbit telt twaalf tracks, waarvan de titeltrack alleen de opening van de plaat is. Die intro duurt net iets langer dan een minuut, om daarna plaats te maken naar waar Black Rabbit goed in is: metal.

Voor de volgers van Black Rabbit is het ook mooi om te weten dat er op Hypnosomnia geen tracks staan die al eerder zijn uitgebracht. Daarmee wordt niet gedoeld op de singles voorafgaand aan deze plaat, maar wel op het werk op de EP van 2019 en de single die het jaar erop is uitgebracht.

Thrash vs. Death, of niet?

Black Rabbit maakt naam door de death met het vuur van de thrash te spelen, of andersom. Daarbij geldt dat de brute vocalen van Nino Thomas het karakter alleen maar rauwer maakt. Muzikaal gaat bij deze band het gas vol open, maar daarbij durven de heren om soms toch een net wat andere sound voor de accenten te kiezen. ‘Paradoxical Sleep’ laat dat horen, al lijkt de gierende solo daar ook een stiekem, kort eerbetoon aan Slayer.

Veelal pakt Black Rabbit de metal stevig bij diens hoorns, maar in ‘Descending’ opent dit vijftal nog alsof er een ballade gebracht gaat worden. Dat gebeurt niet, maar hier laat de band wel horen dat zij ook op een meeslepende manier te werk kunnen gaan, zonder hun eigen identiteit te verliezen. Hierdoor kunnen de nekspieren even relatief gezien rusten voordat het uiterste ervan gevergd wordt in afsluiter ‘Hellfire’.

Hypnosomnia mag dan misschien lang op zich hebben laten, maar Black Rabbit heeft dan wel een release die hen op de kaart zet. Het is heel simpel, want wie van metal houdt, zal van deze plaat gaan houden.