Drudkh - All Belong To The Night

Leestijd: 2 minuten

‘Muziek kent geen grenzen’ wordt er wel eens gezegd. Het Oekraïense Drudkh bewijst dat deze uitspraak helemaal klopt. Zelfs in tijden van oorlog heeft dit kwartet de ruimte gevonden om muziek te schrijven én op te nemen. Het resultaat is deze twaalfde langspeler van Drudkh genaamd Всі належать ночі, in het Engels vertaald All Belong to the Night. Het album komt uit via Season Of Mist.

Voor degene die de tijd heeft genomen om deze review te lezen, zal Drudkh niet veel uitleg behoeven. Dit Oekraïnse blackmetal gezelschap timmert al sinds het begin van de millennium wisseling aan de weg. De groep komt steevast met sfeervolle, pagan-achtige post metal op de proppen.

Als sinds hun debuut album Forgotten Legends (2002), betekent dit veelal zo’n, vier à vijf tracks per album die gekenmerkt worden door hun lengte. Acht tot tien minuten per nummer is geen uitzondering. Dit betekent vervolgens weer dat de nummers je wel bij de strot moeten grijpen en dat er genoeg gebeurt om geboeid te blijven.

Typisch Drudkh

Om eerlijk te zijn boeit Drudkh met All Belong to the Night zeer zeker, alleen niet de gehele tijd. De druilerige klanken van o.a. de track ‘November’ (die vanwege de situatie in Oekraïene vervroegd als teaser naar buiten werd gebracht), dompelen je onder in een donkerte die de uitzichtloosheid, machteloosheid en onzinnigheid van een oorlog met zich meebrengen.

Uitgesmeerde post-blackmetal riffs die we ook terugvinden in het werk van bands als Agalloch en Wolves in the Throne Room zorgen, worden soms ondersteund met blasbeats en het andere moment met uptempo en meer opzwepende passages. Qua afwisseling in tempo is dat prima, ware het niet dat niet alle riffs even memorabel klinken. Dan wordt de openingstrack ‘The Norcturnal One’ – ondanks de boodschap die het wil uitstralen over de moeilijke geschiedenis van het land Oekraïne en haar bevolking- toch een lange zit. En dat geld ook voor de overige drie nummers.

Conclusie

Bij de laatste track ‘Till We Become the Haze’ – met een lengte van ruim vijftien en een halve minuut(!)- zit je als luisteraar na het sterke openingsgedeelte, zo’n tien minuten te luisteren naar een muzikaal intermezzo. Dit stuk bouwt wel iets op qua spanning, maar op het ‘moment suprême’ krijg ik niet te horen wat ik had hopen te horen. Kortom, geen explosie van frustratie en ellende die Drudkh de wereld wil laten horen. Dat maakt dat All Belong to the Night een degelijk, typisch Drudkh album is geworden met zeker enkele hoogtepunten, geen dieptepunten en hoofdzakelijk sfeervolle vlaktes.