Flying Circus - 1968 - White Room Reviews

Nee, dit gaat niet over Monty Python’s Flying Circus. Flying Circus is namelijk ook een rockband uit Duitsland welke al een flink wat jaren meedraait in de wereld van de progressieve rock. Die groep heeft via Fastball Music de langspeler 1968 voor de liefhebbers in petto.

1968 is een conceptplaat. Daar is dit vijftal wel bekend mee, want ook de voorganger van 1968 was een conceptalbum. Dat was het in 2016 verschenen Starlight Clearing. Verwacht echter geen plaat die van begin tot eind een verhaal vertelt. Het is een album geworden waarop de thematiek leidend is en de songs met elkaar verbindt. De historische gebeurtenissen in verschillende plaatsen over de wereld in die tijdsgeest worden op deze plaat centraal gesteld.

De progressieve rock van Flying Circus start met Paris. Dat nummer past goed binnen de progressieve rock van de jaren ’60 en ’70. Hoewel de bridge misschien even wat wenkbrauwen zal doen fronzen, is het wel een lekkere opener. ‘Derry’ laat horen dat men de viool ook niet uitsluit. Dat gebeurt op een wijze zoals Focus de dwarsfluit implementeerde in de progressieve rock.

Van alle tien tracks op 1968 zijn er acht genoemd naar plaatsen op de wereld waar toen historische gebeurtenissen plaats vonden. Naast ‘Paris’ en ‘New York’ komt men daarom ook onder andere ‘Prague’ en ‘Vienna’ tegen. Twee tracks hebben geen plaatsnaam als titel. Dat zijn ‘The Hopes We Had (In 1968)’ en ‘The Hopes We Had (reprise)’. Hier weet Flying Circus zich te presenteren als een mooie mix tussen Pink Floyd en The Beatles.

De Duitse rockers van Flying Circus laten met hun conceptalbum 1968 horen dat de hoop die men toen had, toch nog niet vervlogen is. Misschien ging er toen wel wereldwijd veel mis, het heeft op deze manier toch nog een lekkere plaat in de hoek van de progressieve rock opgeleverd.