Funus

De basis voor dit album werd gelegd in 2020. Toen is de start gemaakt om uiteindelijk te resulteren in Mono, wat de tweede langspeler van Funus is. Dat is niet alleen een project wat geheel gedragen wordt door slechts één persoon, het is ook een project dat de releases in eigen beheer op de markt brengt.

Funus is ontstaan in het hoofd van brein Ruben Vermeulen. Hij ís Funus. Toch is er een periode geweest waarin hij mensen om zich heen had om de muziek ook naar het podium te brengen. Dat is echter alweer lang geleden, nog voordat Adrift Alone uitkwam. Dat was de eerste langspeler van Funus en is verschenen in 2016.

Mono

De nieuwe plaat van Funus telt zeven tracks. Samen zijn die goed voor iets meer dan vijfenveertig minuten aan muziek. Waar de vorige plaat nog de black metal, doom en akoestische muziek aan elkaar verbond, start Mono met louter de rustiek geplaatste akkoorden. Wie daar niet op berekend is, zal tijdens ‘Gloom And Dusk’ ervoor moeten waken dat de ogen open blijven. Feit is wel dat deze track niet op zichzelf staat.

Mono moet dan ook beleefd worden, want gestaag komt er meer bij. In ‘Soul Faced’ weet Funus de banden met de shoegaze en post-rock aan te halen, waardoor die sferen van kil en dromerig naar meeslepend en vurig worden getrokken. Die kans moet men Funus dan ook wel geven. Overigens is het ook zo dat Vermeulen op deze plaat niet alles alleen doet. In ‘Embracing Relived’ neemt Sabina Knol de vocalen op zich, wat een andere, dromerige sfeer met zich meebrengt. Zij is subtiel ook in de opening van de plaat te horen. Voor het rest is alles Ruben Vermeulen dat de klok slaat.

Sommige platen zijn bedoeld om even lekker energie van te krijgen en andere om bij weg te dromen. Mono van het project Funus valt in die laatste categorie. Ogen dicht, zonnetje op de bol en vijfenveertig minuten mee op reis gaan. Dat is de beste beleving.