Ghost

Leestijd: 2 minuten

De Zweedse band Ghost heeft zich in de afgelopen twee decennia wereldwijd op een bijzondere manier in de kijker weten te spelen. De hardrock is namelijk niet altijd het gespreksonderwerp rondom deze groep. Ook voor de nieuwe plaat is het verhaal toe aan een nieuw hoofdstuk, evenals een nieuwe tijdsgeest. Via Virgin Music komt Ghost nu met Impera, hun vijfde langspeler.

Het enige zekere in Ghost is de wisseling van de wacht. Inmiddels is Papa Emeritus IV tot leven gebracht, om Cardinal Copia op te volgen. Voor wie het nog niet doorhad: welke gedaante er ook aan het front staat, Tobias Forge gaat erachter schuil. Hij is dan ook de enige die sinds het ontstaan van Ghost in de 00’s in de band zit. Tenminste, de rest zijn nameless ghouls.

Dat de groep hun eigenzinnigheid ook doortrekt in hun muziek, is ook al jaren bekend. Prequelle, voorganger van Impera, leidde Ghost ook langs werelden die men ten tijden van bijvoorbeeld Infestissumam nog niet had kunnen vermoeden. Denk daarbij aan de rol van de saxofoon door Papa Nihil.

Impera

Nu is er dus Impera. De eerste singles, ‘Hunter’s Moon’ en ‘Call Me Little Sunshine’, lieten al horen dat de lijn van Prequelle doorgezet zou worden. ‘Twenties’, de derde single, deed meer wenkbrauwen fronsen. Daarmee onderstreepte Ghost direct weer dat zij geen band is waar men op voorhand van kan zeggen wat er gaat gebeuren.

‘Kaiseron’ en ‘Spillways’, de tracks die na opener ‘Imperium’ de eerste echte nummers zijn, laten horen dat Ghost soms ook redelijk veilig uit de hoek kan komen. Pas later op Impera weet dit toch wel wat mysterieuze gezelschap rondom Forge meer verrassend te werk te gaan.

Niet altijd hard

Dat Ghost het niet nodig heeft om hard uit de hoek te komen, blijkt in ‘Darkness At The Heart Of My Love’. Deze track, welke bij vlagen gewoon als ballad aangestipt kan worden, laat horen dat de muziek goed in elkaar zit en dat de gelaagdheid verfijnder is dan soms doet lijken. Op deze manier weten Forge en co ook een compliment uit te delen aan het team achter de knoppen. ‘Respite On The Spital Fields’, waar Impera mee afsluit, is daar ook een goed voorbeeld van. Sommige riffs laten horen waar de roots liggen, maar de vergroeiingen de andere kant op maken het geheel verrassend doch sterk.

Impera is de plaat die misschien in eerste instantie op sommige momenten weer even wennen zal zijn, maar die tegelijkertijd ook onderstreept dat Ghost doet wat zij willen. Grotesk en theatraal maar toch ook pakkender dan men soms zou willen toegeven.