In Flames - I, The Mask - White Room Reviews

De Zweeds metalband In Flames is een groep die zichzelf constant laat evolueren. Dat de band niet meer de melodieuze death metalband is waar de Gothenburg Scene bekend om is geworden, wordt door de fans van het eerste uur nog wel eens betreurd, maar het heeft In Flames ook naar een breder publiek getrokken. Bij elke plaat is het inmiddels de vraag welke verschuiving er nu plaats heeft gevonden. Via Nuclear Blast komt In Flames met I, The Mask, de opvolger van Battles.

Op deze nieuwe langspeler van deze Zweden zijn een nieuwe drummer en bassist te horen. De ritmesectie heeft dus een grondige verandering ondergaan. Bryce Paul Newman en Tanner Wayne zijn de nieuwe leden. Met deze twee gaat In Flames door waar men op Battles was geëindigd: keihard rocken, de metal in het oog houden, maar ook het brede publiek niet wegstoten. ‘I Am Above’ laat horen dat In Flames het ook aandurft om de cleane vocalen wat langer te laten aanhouden. Hierdoor krijgt de muziek een meer open karakter, waardoor de metalhead van het eerste uur vooral blij zal zijn dat de gitaarsolo oude herinneringen naar boven haalt.

I, The Mask is een plaat die in vijftig minuten de luisteraar twaalf tracks voorschotelt. Er staat geen bijzonder lange track op. Kortom geen ‘Wallflower’ of ‘The Chosen Pessimist’ in een nieuwe vorm. Wel grijpt In Flames zelfs naar hele rustige momenten. In ‘Follow Me’ klinkt In Flames met de akoestische gitaar en de licht emotionele stem zelfs als Enrique Iglesias. Dat het gezelschap het refrein aangrijpt om meer gas te geven, valt dan wel te prijzen. Wie door de vergelijkingen lijkt af te haken: het steekt wel goed in elkaar. ‘(This Is Our) House’ is ook een goed voorbeeld van In Flames, waarbij men tegenwoordig al niet meer van een 2.0-versie kan spreken. 8.0 misschien? De band laat hier horen dat ze zelfs wat mysterieus uit de hoek kan komen. Dat zit hem vooral in de donkere backings.

Dat In Flames een band is die de vaardigheid heeft zichzelf telkens opnieuw uit te vinden, te evolueren, wist men al. Wie de band daarom los kan zien van waar ze ooit mee zijn begonnen, zal aan I, The Mask veel plezier gaan beleven. Het is pakkend, het is misschien soms wel erg toegankelijk, maar het steekt van begin tot eind goed in elkaar.