Ne Obliviscaris

Opgelet, want het deel van de mensheid dat alleen kan denken in hokjes, kan wandelen over bekende paden en alleen al bestaande structuren kan verteren, moet even heel goed opletten. Dit is niet voor jullie bedoeld als je niet wilt afwijken van de genoemde punten. Het gaat hier namelijk om de nieuwe plaat, Exul, van Ne Obliviscaris. Dat album komt uit via Season Of Mist.

Voor hen die het nog niet helemaal beseffen: Ne Obliviscaris is die Australische mastodont die alle genres, tot ver buiten de metal, heeft opgegeten, herkauwd en vermalen tot een blend die velen niet voor mogelijk hadden gehouden. Sinds het begin van dit millennium laten zij horen dat de viool makkelijk in de metal mee kan en dat de standaardstructuur van een gemiddelde track van vier minuten op allerlei wijzen overhoop gegooid kan worden.

Zo’n twee decennia terug begonnen Xenoyr en onder andere Tim Charles aan een ongekend avontuur. De eerste geldt als een meesterbrein als het om metal en aanverwante muziek aankomt, de tweede als een begenadigd violist, die later ook nog de cleane vocalen voor zijn rekening zou nemen.

Sinds Urn was het even lang wachten op een nieuwe release van deze Australiërs. Xenoyr kwam nog om de hoek kijken met Antiqva en Omega Infinity, maar de liefhebbers van progressieve metal van de hoogste plank moesten op de nieuwe Ne Obliviscaris wel geduld hebben. Misschien komt dat ook omdat de band in Martino Garattoni een nieuwe bassist heeft. Op Urn nam ex-Exivious-bassist Robin Zielhorst de lage partijen nog voor zijn rekening.

Exul

Na zes jaar komt Ne Obliviscaris dus met Exul. Deze plaat telt zes nummers, maar wie de band kent, weet dat dit niks over de speelduur zegt. In het totaal schotelen deze Australiërs de mensheid meer dan vijftig minuten aan nieuwe muziek voor. Opener ‘Equus’ en ‘Suspyre’ gaan over de tien minuten heen, terwijl ‘Misericorde’ in twee delen is verdeeld. Wie die samenpakt, gaat zelfs ruim over het kwartier heen. Dat is Ne Obliviscaris bij uitstek.

Het is ook maar de vraag wat iemand denkt als die op een lukraak moment binnenvalt als Exul op staat. Het ene moment kan gedacht worden aan een klassieke plaat, door de geniale kunsten van de viool en cello, welke bespeeld wordt door Dalai Theofilopoulou, die ook in Antiqva zit. Een volgend moment is het extreme death metal. Als iemand weer op een ander moment invalt, kan er gedacht worden aan een progressieve metalband die Pink Floyd speelt. Dat alles is onderdeel van het groter geheel.

Van meesterbassist naar meesterbassist

De complexe composities van Ne Obliviscaris op Exul tonen ook dat zij in Garattoni een geweldige bassist in de gelederen hebben. Het lijkt alsof hij op een fretloze bas partijen in de strijd gooit die ongekend zijn qua combinatie van groove en melodie. ‘Graal’ en afsluiter ‘Anhedonia’ zijn daar goede voorbeelden van, maar eigenlijk had elk nummer gebruikt kunnen worden als voorbeeld. Belangrijk in zijn spel is ook dat hij weet wanneer hij niet moet spelen.

De wisselwerking tussen de brute vocalen van Xenoyr en de cleane, soms bijna betoverende stem van Charles is ook iets waarmee Ne Obliviscaris zich onderscheidt. Natuurlijk doen veel bands dit, maar hier wordt het tot in perfectie doorgetrokken in de sfeer. Hierdoor kan de muziek extreme metal zijn, terwijl de algehele sfeer dromerig blijft. Dat is een unieke kracht.

Het moet een bijzonder enerverend muzikaal jaar worden wilt Exul van Ne Obliviscaris niet hoog eindigen in de eindafrekening van 2023. Dit album zal zelfs hen die zich kunnen vinden in de persoon van de inleiding verleiden tot het bekende achter zich te laten.