Opeth - In Cauda Venenum - White Room Reviews

Het was 2016 toen de Zweedse band Opeth met de langspeler Sorceress kwam. Die plaat vormde een nieuwe mijlpaal in hun evolutie. De band die ooit startte als death metal band, heeft zich helemaal overgegeven aan de progressieve rock en metal. Nu is de opvolger van Sorceress daar. Waar brengt In Cauda Venenum Opeth heen?

In Cauda Venenum. welke uitkomt zowel in het Engels als in het Zweeds, verschijnt via Nuclear Blast. Dat is al een geruime tijd de platenmaatschappij die de grootse platen van Mikael Åkerfeldt en zijn kompanen de wereld in slingert. Nu is dat niet anders, zij het dus dat er twee versies van deze plaat zijn.

Opvallend is dat de meer dan drie minuten durende intro (‘Garden Of Earthly Delights’) naadloos overgaat in ‘Dignity’. De progressieve rock wordt in volle glorie gebracht met akoestisch getokkel afwisselend met heavy passages. Het is daarmee een beetje alsof Journey samen met Black Sabbath in de studio zit en hun kwaliteiten bundelen. Waar Mikael Åkerfeldt in eerste instantie nog zweverig zijn vocalen plaatst, gooit hij er later in het nummer meer kracht in. Het houdt de muziek niet weg bij de progressieve rock. Misschien is het eind van de track wat vreemd, maar wie In Cauda Venenum in zijn geheel luistert, zal dat beter kunnen plaatsen.

In iets minder dan zeventig minuten presenteert de Zweedse band de luisteraar tien tracks. Buiten de eerder al genoemde opener zijn het allemaal nummers die echt als liedje te bestempelen zijn. ‘Heart In Hand’, welke met zijn acht en een halve minuut net niet de langste track op In Cauda Venenum is, zal er makkelijk in gaan bij de fans die al meer aan de progressieve kant van Opeth gewend zijn – wat ook mag verwacht worden, gezien de laatste studioplaten. Het indrukwekkende instrumentale stuk van dat nummer zal ook in de smaak vallen bij de liefhebbers van psychedelische rock, terwijl de akoestische gitaren na zo’n zes minuten een hele subtiele brug vormen naar het slotstuk van dit nummer.

Van de tien minuten is misschien afsluiter ‘All Things Will Pass’ wel het magnum opus van deze toch al indrukwekkende plaat. Het ene moment lijkt Opeth daar de banden met Radiohead aan te halen, terwijl een moment later het bombast van de hardrock van Ghost zijn sporen nog na te lijken laten in de sound. Toch is Radiohead ook op de zang van invloed. Misschien zullen de puristen die nog steeds snakken naar de tijd dat de death metal door de aderen van de band stroomde het regelrecht afkeuren, maar elke andere muziekliefhebber zal het als geniaal bestempelen.

Opeth is een band die ongrijpbaar is en dat ook altijd zal blijven. Het lijkt erop dat zij steeds de evolutie van de muziek een stapje voor zijn, waardoor zij de evolutie lijken te ontketenen. In Cauda Venenum is een nieuw grensverleggend meesterwerk van deze Zweedse meesters.