Panzerfaust - The Suns of Perdition II: Render Unto Eden -

Leestijd: 3 minuten

‘Dit nummer is zo lekker! Die plaat komt volgende week uit.’ Het zijn de enthousiaste woorden van drummer Ruben van Nihiverse. Hij laat op dat moment de ondergetekende ‘The Snare Of The Fowler’ horen. Om die reden wordt er op een bloedhete zolderkamer de middag daarna dat aankomende album opgezet. Panzerfaust brengt The Suns of Perdition II: Render Unto Eden uit via Eisenwald.

Panzerfaust in het kort

De Canadese metalband, welke de banden met de black metal het meeste aanhaalt, is zo’n vijftien jaar bezig. Het viertal – drummer, bassist, gitarist, zanger – bracht vorig jaar deel 1 van The Suns Of Perdition uit. Dat was ook de eerste plaat met de nieuwe ritmesectie in de gelederen. The Suns of Perdition II: Render Unto Eden is inmiddels hun vijfde langspeler.

Deze nieuwe plaat telt vijf tracks. Schrik niet: de speelduur is bijna vijfenveertig minuten. Deze heren houden overduidelijk niet van korte nummers. Misschien is dat ook direct de verandering in de mindset, want op deel 1 waren de tracks juist kort van aard, op één na. Misschien is dit de invloed van de leden die vorig jaar erbij zijn gekomen.

Slepend en vurig

Terug naar ‘The Snare Of The Fowler’. Dat nummer onderstreept de kracht van deze black metal band. De slepende track kent vele elementen, maar de terugkerende lead zingt zelfs tot ver nadat de track gestopt is door in het hoofd. Een kracht waar menig popartiest van zal watertanden. Bij vlagen doet de muziek denken aan Dimmu Borgir ten tijde van Enthrone Darkness Thriumpant. Nog in datzelfde nummer kan ook Der Weg Einer Freiheit aangehaald worden als referentie. Het muzikale spectrum tussen die twee bands bewandeld Panzerfaust.

Eén van de krachten van Panzerfaust naast de vocale afwisseling en de pakkende melodielijnen is de inzet van lange lange instrumentale passages. Hierbij durft de Canadese band het gas ook zo nu en dan terug te nemen, waardoor men echt naar een climax toe weet te werken.

In opener ‘Promethean Fire’ krijgt Panzerfaust ook nog gezelschap. In dit nummer, welke als enigste de grens van de tien minuten overschrijdt, komt Maria “Masha” Arkhipova meezingen. Deze dame, die daar ook verantwoordelijk is voor de lyrics, is natuurlijk bekend van Arkona. Leuk, maar het is toch echt Panzerfaust zelf dat de show steelt. Zelfs in het haast sferisch aandoende ‘Pascal’s Wager’, wat de afsluiter van deze plaat is.

Het is altijd een risico om maar vijf tracks op een plaat te zetten en het dan toch een langspeler te noemen. In het geval van deze overdonderende Canadezen is het alsof de geallieerden troepen de opmars vanuit Duinkerken als een alles verpletterende wals overnemen. Wie The Suns of Perdition II: Render Unto Eden van Panzerfaust opzet, zal beseffen dat er geen ontkomen meer aan is. Overdondering door vurige en slepende black metal kan alleen als het heel goed is.