Soup

Leestijd: 2 minuten

Toen de uit Noorwegen afkomstige progressieve of post-rock band Soup met het album Visions kwam, was de wereld nog bedwelmd onder het Covid-19-deken. Kortom, die plaat heeft best een tijdje geduldig op de redactie liggen wachten. Nu is de review voor deze via GlassVille verschenen langspeler alsnog daar.

Het klinkt misschien wat raar, Soup. Bekt het lekker? Geen idee. Feit is wel de band komend jaar al twee decennia in het vak zit. Tel daarbij op dat de groep ook al behoorlijk wat releases op de markt heeft gebracht en men snapt dat deze groep niet voor spek en bonen meedraait. Sterker nog, een deel van die releases wordt geëerd in het artwork van deze plaat.

Visions

Deze langspeler bestaat uit vijf tracks, maar duurt wel veertig minuten. Opener ‘Burning Bridges’ neemt daar direct een heel groot deel van in. Dat nummer, welke om en nabij het kwartier aan speelduur heeft, doet denken alsof Soup de trippende kanten van Pink Floyd en Radiohead vermengd heeft. Soms zet de band aan, maar gaat dan ook weer even zo snel weg. Dat maakt het niet altijd even eenvoudig om naar te luisteren.

Met ook tracks als ‘Crystaline’ erbij blijkt dat Soup op Visions ook wel oog heeft voor het meer gangbare liedje. Dat neemt niet weg dat Visions typisch zo’n psychedelische plaat is die eerst een extra luisterbeurt nodig heeft om Soup de kans te geven hun beeld duidelijk te maken. Voor de liefhebbers.