The Hellfreaks

Leestijd: 2 minuten

Ondanks dat het de band al sinds 2009 bestaat, is het niet gek als men nog niet bekend is met The Hellfreaks. Ondanks dat zij in de scène al naam hebben gemaakt, geldt ook dat een band uit Hongarije toch altijd net wat harder moet vechten voor een plekje in de spotlight, gewoonweg omdat de spotlight Hongarije niet echt weet te vinden. The Hellfreaks komt nu via Napalm Records met Pitch Black Sunrise.

De aanjager van deze tornado is Zsuzsa Radnóti. Deze vocaliste screamt, zingt en brult erop los alsof haar leven er vanaf hangt, alles gebruikend in de blend van stijlen die uit haar strot komt. De band heeft inmiddels al ruimschoots door zowel de Europese landen als de Verenigde Staten getourd, waardoor hun fanbase ook flink gegroeid is.

Pitch Black Sunrise

In negen tracks weet The Hellfreaks op Pitch Black Sunrise de luisteraar plat te slaan. Deze uit Boedapest komende band blijft die luisteraar murw beuken middels hun sound. Nadat de intro ‘Sunrise’ geklonken heeft, lijkt The Hellfreaks in ‘Old Tomorrows’ te acteren alsof Avril Lavigne het werk van The Charm The Fury en At The Drive-in lijkt te combineren, terwijl in ‘Chaos’ ook Muse nog van invloed lijkt.

Op sommige momenten lijkt The Hellfreaks echt wel even mee te leven met de oren van de luisteraar. Dat blijkt in ‘Weeping Wilow’. Vergeet daarbij niet dat het gevaar nog steeds op de loer ligt, want net als men zich had gevonden in deze bedwelmende sferen, beukt The Hellfreaks er vanuit het niks op los. Radnóti is daarbij een absolute alleskunner op vocaal gebied. Iets wat ook nog in ‘Body Bag’ te horen is. Daar lijkt het erop dat Mindless Self-Indulgence en Machine Head ook nog tegelijk streven naar erkenning voor invloed. Tevens moet ook nog opgemerkt worden dat de gitarist, onder andere in ‘Chaos’ ook de invloed van Tom Morello van Rage Against The Machine niet onder stoelen of banken steekt. Dat geeft ook een verrassende schwung aan de solo’s.

Pitch Black Sunrise is typisch zo’n plaat die schittert in het laveren tussen stijlen, waardoor er geen grip op The Hellfreaks te krijgen is, maar waardoor ze ook heel aanstekelijk zijn. Een plaat voor muzikale, energieke durfallen.