White Room Reviews

CD-, DVD- en concertreviews, nieuws, interviews en events

to live among wolves – (dis)honored

Het was aan het begin van 2019 toen de site van White Room Reviews vernieuwd de lucht in ging. Eén van de eerste review op deze ververste site was van de debuut-EP van to live among wolves. Voor hen die het niet snappen: deze band heeft nog steeds niks met hoofdletters. De EP living.losing bleek een dikke middel vinger naar de Groningse aardbevingen en naar het bestaande establishment in de muziekwereld. Rauw en energiek golden slechts als een understatement.

Nu is men een ruim jaar verder. De groep heeft afscheid moeten nemen van bassist Hayo. Het leven bevat te veel keuzes om alles in volle glorie te kunnen blijven doen. Helaas voor to live among wolves kon hij daardoor deze band niet meer combineren met zijn andere werkzaamheden. Gelukkig heeft de band in Justin een waardig vervanger gevonden. Hij verving Hayo immers al eerder een keer.

Nu heeft to live among wolves onlangs hun tweede EP, (dis)honored genaamd, uitgebracht. Met behulp van Smithsfoodgroup DIY heeft to live among wolves een release op de markt gebracht die korter duurt dan het koken van aardappels, een gemiddelde nieuwsuitzending of een fietsband plakken. Elf minuten en die elf minuten knallen.

‘A Serpent’s Tale’ opent zoals men to live among wolves kent: krachtige samenzang en furieus drumwerk met idem gitaar- en baspartijen. De storm van deze band is duidelijk niet gaan liggen. Integendeel. Volledig overstuur door alles wat deze wereld brengt – en terecht – brult en schreeuwt men niet alleen alle frustratie eruit maar ook energie de luisteraar in. En wat voor energie.

Er zijn ook momenten dat deze vijf heren gevoelig lijken te worden. Die rustige passages zorgen ervoor dat de rauwe post-hardcore – want, laat men het beestje zo maar even noemen – combineert met de frivole, ingetogen momenten van At The Drive-in en John Coffey. ‘No Shepherd’ is daar een goed voorbeeld van. Let wel, want net als men denkt iets dichterbij te kunnen komen, volgt er een high-kick recht in het gezicht. Hier is helemaal niks gevoeligs, sentimenteels aan. En daar zitten de heren ook niet op te wachten.

De vier nummers op (dis)honored laten horen dat to live among wolves zich qua sound in de breedte blijft ontwikkelen, maar dat de rauwe energie nog steeds leidend is. In tijden van corona zijn dit vier nummers om te oefenen hoe hoog men thuis wat dan ook van de kast kan schoppen.

70 Shares

Verder Bericht

Vorige Bericht

© 2023 White Room Reviews

Thema door Anders Norén