Vokonis

Wie kijkt naar de ingezette lijn, had waarschijnlijk verwacht dat er negen nummers op de nieuwe plaat zouden staan. Op het debuut stonden er zes, de plaat erna zeven om op Grasping Time met acht nummers aan te komen. Vokonis heeft op Odyssey echter zes nieuwe tracks voor de liefhebber in petto.

Het drietal van Vokonis acteert onder deze naam sinds 2015, waar men daarvoor nog Creedsman Arise heette. Vokonis kwam in 2016 met hun debuutalbum, Olde One Ascending, om een jaar later al hun tweede langspeler uit te brengen. Sinds Grasping Time, wat hun derde langspeler is, staat de band onder contract bij The Sign Records. Net als Grasping Time verschijnt Odyssey dan ook via die platenmaatschappij.

Odyssey

Deze nieuwe plaat van het Zweedse trio is ingespeeld als kwartet. Dat komt omdat niemand minder dan Per Wiberg, bekend van Opeth, Spiritual Beggars en Kamchatka, aan is gesloten om de sound van toetspartijen te voorzien. De zes tracks op Odessey, welke samen veertig minuten duren, beloven dan op voorhand al qua sound de breedste tot op heden van Vokonis te worden.

De muziek van Vokonis doet denken aan een combinatie van progressieve metal en sludge. Opener ‘Rebellion’ zet de rauwe kant van deze band wat meer in de spotlight, terwijl ‘Blackened Wings’ ergens tussen Mastodon en Red Fang hangt. De openingsriff van ‘Azure’ doet ook sterk aan Mastodon denken, om vervolgens ook weer gerefereerd te kunnen worden aan Red Fang. De ijzersterke gitaarpartijen zijn een genot voor de liefhebber van gitaar-gedreven muziek.

Een ander aspect uit de muziek van Vokonis wat hun muziek groots maakt, is de meerstemmigheid. Gitarist Simon Ohlsson en bassist Jonte Johansson nemen beide de vocalen voor hun rekening. Door hun afwisseling ontstaat er een mooi spel tussen rauw en clean. Dat komt in de magistrale afsluiter ‘Through The Depths’ sterk naar voren. Dat nummer, welke bijna dertien minuten duurt, is een complete belevenis. De heavy, meeslepende passages moeten bijvoorbeeld ook ruimte maken voor een Pink Floyd-achtige rust en een indrukwekkende solo op de toetsen. Wat een climax heeft dat nummer.

Er zijn platen waar men op voorhand eigenlijk al weet dat ze goed zijn en er zijn albums die vooraf geen verwachtingen scheppen. Misschien is het daarom waarom Odyssey van Vokonis zoveel indruk maakt. Tussen al grote releases van deze tijd schitteren deze Zweden namelijk met deze briljante plaat.