Fuath - II - CD-reviews - White Room Reviews

Leestijd: 2 minuten

Andy Marschall is een trotse Schot, die je wellicht kent van Saor. Naast Saor vond Marschall het ook nodig om de extra ideeën die hij had om te zetten in nummer, maar dan onder een andere naam. Fuath was hiervan het resultaat en deze ‘band’ bracht in 2016 het album I uit. Ik schrijf ‘band’, want zowel Saor als Fuath bestaan eigenlijk maar uit één persoon; Marschall dus. I mocht destijds rekenen op positieve kritieken. Het kille, ouderwetse blackmetal gevoel wist Marschall goed weg te zetten, hetgeen voor vier sfeervolle, lange tracks zorgde. Ondertussen zijn we vijf jaar verder en ligt II van Fuath op de deurmat. Kijkend naar het artwork (dat doet denken aan een combi van Dissection’s The Somberlain en Setherial’s Nord album) lijkt het er op dat er niet veel veranderd zal zijn qua muziek.

Productie

En dat klopt. Marshall maakt nog steeds lange kille tracks die de luisteraar terugnemen in de tijd dat black metal nog koud en duister was. Gelukkig heb ik het hier over de muzikale ideeën en heeft de Schot er ook nu weer voor gekozen om met een krachtige productie op de proppen te komen. Het geheel klinkt goed uitgebalanceerd en is voorzien van een rauw randje. En dit zorgt er vervolgens weer voor dat de luisteraar vanaf de eerste klanken van Prophecies wordt gegrepen. Snelle, sfeervolle passages die we kennen van Soar, Wodensthrone en Wolves in the Throneroom vallen ten deel aan de oortjes. Opvallend is dat de vocalen deze ronde een duidelijkere rol in het geheel hebben gekregen, waardoor Fuath nog wat meer aan kracht toeneemt.

Marketing

Opvallend is verder dat er in de bio verwezen wordt naar bands als Burzum, Darkthrone en Mayhem. Ik snap dat dit marketingtrucs zijn om de luisteraar nieuwsgierig te maken, maar een gerenommeerd label als Season of Mist heeft blijkbaar tegenwoordig mensen in dienst die na 2000 zijn geboren…Fuath lijkt namelijk totaal niet op deze bands. De eerder aangehaalde namen zijn beter vergelijkingsmateriaal en doen de muziek ook meer eer aan, want eerlijk is eerlijk; ook al ben ik een groot fan van de eerste albums van Burzum, Darkthrone en Mayhem…dit materiaal van Fuath is gewoon kwalitatief beter. Aanrader dus.