Penumbra

Leestijd: 2 minuten

Eigenlijk kan gesteld worden dat het uit Frankrijk afkomstige Penumbra de tijd al voor was toen zij in de jaren ’90 al acteerde met de combinatie van cleane vrouwelijke vocalen en brute mannelijke stemmen. Inmiddels zijn er tal van bands die zich zo in de kijker spelen, maar Penumbra deed dat dus al voordat het nieuwe millennium werd aangevangen. Inmiddels heeft Penumbra middels Eden de vijfde langspeler uit.

Het verhaal van deze band begon in 1996 en de band speelde zich in de kijker met hun zevenkoppige bezetting, waarvan een drietal vocalisten. Vele wisselingen volgden en ook nu geldt dat er weer een nieuw gezicht in Penumbra te vinden zijn ten opzichte van de voorgaande langspeler. Oké, dat album, Era 4.0, stamt ook alweer uit 2015. Valérie Chantraine is de nieuwe vrouwelijk vocalist namelijk.

Eden

In iets meer dan driekwartier komen er op Eden negen nieuwe tracks van Penumbra voorbij. Daarbij wordt duidelijk dat het symfonische karakter van hun metal ergens tussen Lacuna Coil en Epica lijkt te liggen, terwijl ook de invloed van Moonspell niet onderschat kan worden. ‘Sorrow’ is een track die al die kanten goed onderstreept. Daarbij geldt dat men in Chantraine een dame nu aan het front heeft waarvan de stem een ideale zachtheid heeft om in het hoofd door te blijven zingen.

De kracht van het symfonische element van hun muziek komt in ‘Underworld’ heel sterk naar voren. Dat blijkt dat Penumbra dit met gemak doet zonder het karakter van de metal uit het oog te verliezen. Het koor is daar echt van meerwaarde, alsof een extra laag aan de muziek voor nog meer basis zorgt.

Het mag dan wel lang hebben geduurd, maar Penumbra heeft met Eden een plaat weten te maken waarmee zij zich met trots weer aan het front van de metal posteren. Dit is een vurige, veelzijdige plaat geworden met een meeslepend karakter.