Vredehammer - Viperous - White Room Reviews

De eerste kennismaking met het Noorse Vredehammer stamt uit 2014 toen de band haar debuut Vinteroffer uitbracht. Ik kan me nog herinneren dat ik destijds aardig onder de indruk was van de muziek. De combinatie van Keep of Kalessin, 1349 en Zyklon leverde een harde black/deathmetal plaat op die ook nog eens lekker in het gehoor lag.We zijn nu zes jaar verder en begin maart ziet- wederom via Indie Recordings- de derde langspeler genaamd Viperous het levenslicht.

De line up voor Viperous bestaat uit frontman en oprichter Per Valla (zang, gitaar, bas, keys), Kristoffer Hansen (gitaar) en drummer Schattendorn, ook bekend als Kai Speidel. Deze Oosterbuur bestierde in verschillende bands de drums, waarvan het eveneens Noorse Nordjevel misschien wel de bekendste was. Wat de reden is dat drummer Felix niet op dit album te horen is, is mij even ontgaan, aangezien hij op verschillende sites nog wel als bandlid genoemd wordt. Overigens wordt de beste man in die zin niet echt gemist, daar Schattendorn er met gelijkwaardige precisie op los ramt. Want rammen, dat doet dit album…

Volgens de bio krijgen we op Viperous te maken met de toevoeging van ‘80’s horror keyboards’, om zo de muziek van nog meer sfeer te voorzien. Als bij de openingstrack Winds of Dysphoria inderdaad gestart wordt met zo’n keyboard riedeltje, denk ik even dat we naar de soundtrack van Netflix’ superserie Stranger Things aan het luisteren zijn. Kort daarna knalt de band blastend uit de startblokken en strooit Valla er gretig op los met zijn typerende Vredehammer-riffs. Staccato gespeelde riffs die een thrashy karakter hebben, maar die vanwege de snelheid, als een wervelwind rond je oren suizen. Hierna volgt Aggressor. Een dreigende riff is de opmaat aan voor een lekker opzwepende track die er voor zorgt dat de nekspieren toch echt aan het werk moeten. Muzikaal gezien doet het nummer me denken aan een Destroyer 666 track, waarvan me de titel even ontschiet. Hoe dan ook zorgt de duidelijke structuur, het herkenbare refrein en de compactheid van de track er voor dat het herkenningsgehalte hoog is.

Hierna wordt letterlijk de lucht uit de kamer geperst met een hakkende Suffocate All Light. Speidel bewijst met dit nummer een enorm stamina te hebben, want het duurt ruim tweeëneenhalve minuut voordat de ‘Stranger Things keyboardpartijen’ er voor zorgen dat er even gas terug genomen wordt…voor even, want de laatste halve minuut wordt er allesvernietigend weer door geramd.

Later op de plaat, met In Shadow, laat Vredehammer een combinatie horen van Slayer, Testament en Dimmu Borgir. Ook deze afwisselende track is een pareltje te noemen. Valle laten horen dat hij in staat is om verschillende tempi te voorzien van dreigende riffs die herkenbaar zijn en lekker in het gehoor liggen. Ook bij dit nummer weer een Stranger Things keyboardje, dat we ondertussen in ieder track zijn tegengekomen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de keyboards wat mij betreft niks extra’s aan de sfeer toevoegen. Deze is namelijk al prima, zonder.

Zonder er erg in te hebben is de band begonnen aan de negende en laatste track genaamd From A Spark To A Withering Flame. Dit nummer is wat meer slepend van karakter en kent naast passages met dissonante riffs ook praterige vocalen van Valle. Met de toevoeging van wat spooky keyboard lijntjes hoor je her en der wat Satyricon en Vreid ideeën terug. Persoonlijk had Vredehammer mogen afsluiten met hoe men het album begon, namelijk ‘viperous’; angstaanjagend en snel.

Desondanks is Viperous een van de betere black/death albums geworden die ik de laatste tijd gehoord heb. Vredehammer heeft zich een eigen stijl weten aan te meten die herkenbaar is en lekker weg luistert. De band is dreigend en hakt en ramt er op los met militaire precisie, zonder ook maar een moment te vervelen. Alleen zal Viperous me ook blijven doen denken aan Stranger Things vanwege de keyboard stukjes. Dat is op zich niet erg, maar ook zonder keyboards was dit een top album geweest… en misschien nog wel beter dan dat. Aanrader!