Transatlantic

Leestijd: 3 minuten

Verwarring alom. Is dit nu het laatste kunststukje van de progrock-supergroep Transatlantic? Het zou zomaar kunnen, want de heren hebben er wel op gezinspeeld. Andersom weet je het bij hen nooit, want na jaren van stilte kan er toch ineens leven in zitten. Feit is dat ook zij ouder worden en dat dit wel eens een factor kan zijn. De nieuwe release helpt dat natuurlijk ook te voeden. Transatlantic komt namelijk via InsideOut Music met het machtige The Final Flight: Live At L’Olympia.

Oké, nog even voor de duidelijkheid. Transatlantic is de supergroep waarin Spock Beard’s Neal Morse en toen nog Dream Theater-drummer Mike Portnoy elkaar vonden. Peter Trewavas van Marillion en Flower Kings’ Roine Stolt completeerden de line-up. Al vanaf SMPT:e bleek dat de som der delen meer dan slechts een optelling was. Hier werd progressieve rock van het allerhoogste niveau getoond.

The Final Flight: Live At L’Olympia

Het document dat Transatlantic middels The Final Flight: Live At L’Olympia voorschotelt, liegt er niet om. De zo’n drie uur durende show is te zien op de Blu-Ray, terwijl verdeeld over drie CD’s ook alleen de audio van deze imposante set te horen is. Dat betekent dus dat men een kwart dag kan vullen met het genieten van deze release.

De show is opgenomen op 28 juni 2022 in de beroemde L’Olympia in de Franse hoofdstad Parijs. Zo imposant als die stad is, is ook de set die Transatlantic hier wegzet. Het viertal, op de bühne versterkt door Ted Leonard, weet het publiek vanaf het eerste moment te grijpen. Al bij de ‘The Absolute Universe Intro’ en het daarop volgende ‘Overture’ is duidelijk dat er iets te gebeuren staat. Als het publiek vervolgens in het Frans gegroet is, dan gaan in ‘Reaching For The Sky’ alle registers open. Voor hen die het nog niet weten: Transatlantic kan gezien worden als Pink Floyd, Genesis en Yes in topvorm en dan samen.

The Absolute Universe centraal

De, pakweg, eerste helft van de show staat in het teken van The Absolute Universe, welke de meest recente langspeler van deze band is. Transatlantic speelt hier de uitgebreide uitgave van die plaat integraal. Buiten het feit dat de band dit vol overtuiging en met duidelijk het live-gevoel speelt, is er nog een ander element dat belangrijk is. Transatlantic is namelijk gezegend met een mix die ervoor zorgt dat de sound echt haarfijn tot in de oren komt. Gezien het genre geeft dit nog een extra beleving mee. Alle nuances zijn hierdoor piekfijn te ervaren.

Het tweede deel van de set, als The Absolute Universe achtergelaten is, gooit Transatlantic er een geweldige medley in waarin middels een prachtige medley van een deel van de delen van ‘The Whirlwind’ onder de noemer ‘The Whirlwind Suite’ gespeeld wordt. Alsof dat nog niet alles was, weet Transatlantic de set te beëindigen met eveneens een bijna half uur durende medley, waarin onder andere de debuutplaat ook de aandacht krijgt.

Licht, letterlijk

Eén mooi moment, van de talloze mooie momenten, vindt plaats tussen die twee medleys in. In ‘We All Need Some Light’ is de zaal donker, weet Portnoy het publiek aan te sporen met hun telefoon een lichtje te maken, bij een gebrek tegenwoordig aan aanstekers. De rustieke sferen van de song worden met het publiek als extra stem kracht bijgezet. Dat is zowel in de mix als in beeld perfect weergegeven, waardoor de liverelease nog meer glans krijgt.

Voor alle fans van Transatlantic en iedereen daarbuiten die iets met muziek heeft, is het te hopen dat de band met The Final Flight: Live At L’Olympia niet echt het slotakkoord gespeeld heeft. Deze band bewijst eens te meer een absolute ster in het genre te zijn, één die met deze release wederom velen zal inspireren.