Helldorado @Klokgebouw, Eindhoven

Jarenlang was het vast prik, meestal ergens rond november, voor de liefhebber van het stevigere gitaarwerk. Eerst onder de noemer Speedfest, daarna als rock ’n roll extravaganza Helldorado. Na een paar jaar met die traditie te hebben gebroken – men weet vast waarom -, was Helldorado op 19 november terug in het Klokgebouw te Eindhoven.

Drie podia, vast concept

Ook al zijn er wat jaren voorbij, het concept in het Klokgebouw blijft hetzelfde voor Helldorado. De twee grote hallen zijn de plaats voor de grote podia, waar om de beurt bands spelen, terwijl de kleinere ontvangsthal ook een gezellig podium heeft. Dan is er ook nog een derde grote hal, om alle bezoekers ook van voer te voorzien. In die grote ruimte had een dj het ook flink op zijn heupen, waardoor dat ook al snel niet meer de plaats voor een goed gesprek was. Menig rock ’n roll-fanaat ging daar los op de guilty pleasures gedraaid door de dj. De dubbele espresso van het koffiewagentje was wel een aanrader.

Cobra stage, variatie en gezelligheid ten top

Doordat er drie podia zijn op Helldorado en het Klokgebouw ook nog van die grootte is dat er flink gewandeld kan worden, was het programma van de Cobra Stage, het kleinste van de drie podia, niet helemaal aan de ondergetekende besteed. Dat lag zeker niet aan de bands die er geprogrammeerd waren.

Geishas Of Doom opende dat podium en hun intense muziek, waarbij de slagkracht van twee drummers als een doordenderende oorlogsmachine op de bezoeker inbeukte. Dit zestal mag misschien wel een beetje eigenzinnig ogen, maar hun a-typische optreden was energiek en muzikaal zowel sterk als verrassend.

Een andere band die daar vlammend tekeer ging, was Fire Horse. Gewapend met het kersverse Out Of The Ashes ging het trio energiek en vol plezier er tegen aan. Ja, die man op de bas was inderdaad Peter van Elderen, van onder andere Peter Pan Speedrock, en die zanger Kevin van Birth of Joy. Wie vooraf nog niet had begrepen dat het bij Fire Horse om keiharde rock ’n roll gaat, deed dat wel middels deze set. Deze twee bands waren echter de enige die voor langere tijd genoten zijn.

Tarantula Stage, een surplus aan kwaliteit

Zoals gezegd waren er twee grote hallen met ene podium daarin. De Tarantula Stage was er daar een van. Eigenlijk kan wel gesteld worden dat hier de variatie de grote troef was en dat bands van hoge kwaliteit hier hun plek vonden. Kadavar was daar een van de grootheden. Dat drietal bewees de psychedelische rock met een idem voorkomen helemaal naar een andere dimensie te trekken. Ondanks dat het om een kwaliteitsband pur sang gaat hier, waren er ook bezoekers die stelden dat ze deze band liever op plaat dan live genoten. Echter, feit is wel dat de intense show de rockers tot op het bot liet ervaren dat rock nog steeds springlevend is.

Dool

Voor velen gold dat de show van DOOL misschien wel de meest hoogstaande van de hele dag was. De formatie rondom Raven van Dorst had het te stellen zonder hun drummer, die wegens ziekte afwezig was. Hoogstwaarschijnlijk heeft niemand dat gemerkt, want de set was enorm intens en meeslepend, zoals men dit van DOOL gewend is. Zowel debuutplaat Here Now, There Then en Summerlands waren praktisch evengoed vertegenwoordigd in de set. In die set was ook nog ruimte voor een van de sterkte covers van de dag: ‘Love Like Blood’, origineel van Killing Joke, maar door DOOL tot een nieuwe kunst verheven.

Cobra The Impaler vs. The Goddamn Gallows

De Tarantula Stage stond zoals gezegd bol van muziek in de breedte. Waar Cobra The Impaler met hun progressieve invloeden de vroege bezoeker op een soms bijna trippende manier meesleepte, zette het bonte gezelschap van The Goddamn Gallows de boel met hun door punk en rock beïnvloede rockabilly de zaal in vuur en vlam. De heren, die van top tot teen het genre uitademden, wisten voetjes flink van de vloer te krijgen, zelfs bij hen die daar niet voor gekomen waren.

Toch was er nog een band die daar stond en niks te doen had met alles wat in het verleden is uitgestippeld. Stake. Deze Belgische band is al jaren een band die de intensiteit van rock en metal opdrijft op een manier waarop elk heilig huisje omver geschopt wordt. Onder aanvoering van Brent Vanneste weet dit viertal middels hun verrekte hooks en gewaagde gitaren de luisteraar bij zijn keel te grijpen. Hun fanbase zal alleen verder gegroeid zijn.

Lion Stage, energie in overvloed

Waar er op de Tarantula Stage ook nog ingetogen en meeslepend te werk werd gegaan, stond de Lion Stage bol van de energieke acts. Dat begon al met de aftrap van de dag. Diggeth. Wie die band nog niet kent, wist ook niet dat zij onlangs het bruisende Zero Hour In Doom Town hebben uitgebracht. De energie die in dat album zit, kwam er live ook uit bij dit drietal. Een dag als deze kon niet beter beginnen.

Het immer verrassende ¡Pendejo! wist met hun blazers ook flink te rocken. Deze groep spot met alle wetten van de rock, want ook de trombone en trompet blijken prima in deze setting te plaatsen. De band steekt goed in elkaar en zorgt dat de Spaanse taal ook nog eens lekker door het Klokgebouw galmt.

Peter Pan Speedrock

Het Spaans kwam ook nog aan de beurt bij Peter Pan Speedrock. De grondleggers van harde muziek in het Klokgebouw waren zelf ook weer op de bühne geklommen. Natuurlijk waren zij alweer even samen, maar ja, de afgelopen editie moest uitgesteld worden. Doordat de band ouder wordt, wordt het publiek ook breder. De die-hard fans worden ouder, terwijl de jongste aanwas blij was erbij te kunnen zijn. De energie is ook onverminderd aanwezig. De kolkende massa kon alleen Dikke Dennis, die dus lekker in het Spaans mee aan het rocken was, niet helemaal houden toen hij toch het publiek in sprong.

Peter Pan Speedrock vlamde op standje elf door de set heen. Klassiekers als ‘Ressurection’ en ‘We Want Blood’ gingen er als zoete koek in, waarbij de band ook zichtbaar zelf stond te genieten. Hun dankbaarheid naar al die trouwe bezoekers was ook enorm mooi om te zien. En ja, dat samen met die Dikke uit het hoge noorden ook nog ‘Schoppen Aas’ erin geknald werd, was de kers op de taart.

The Hellacopters

Het slotakkoord voor de ondergetekende was op diezelfde bühne The Hellacopters. Deze rockers draaien alweer lang mee, brengen veel ervaring mee op het podium en weten hoe het publiek op een aanstekelijke manier meegezogen moet worden in het feest der rock ’n roll.

Deze Zweden hebben eerder dit jaar Eyes Of Oblivion uitgebracht. Die plaat stond dan ook meer dan behoorlijk centraal in de set op Helldorado. Het kleurrijke gezelschap knalde vijf nummers van dat album het Klokgebouw in, wat het publiek duidelijk niet erg vond. Toch wist de groep ook vele andere platen aan te doen, al was het vaak maar wel één track per plaat. Rock ’n roll is dus echt niet dead.

Komend jaar gaat er een nieuwe editie komen en gezien deze editie van Helldorado zal dan het Klokgebouw ook weer goed gevuld gaan zijn. Zoals meerdere bezoekers los van elkaar zeiden: ‘Geweldige line-up of geen line-up, who cares! Het gaat hier om de gezelligheid.’ Maar dat dat ook gepaard kan gaan met goede muziek, was toch wel de grote plus van Helldorado in 2022 in het Klokgebouw.