Dark Funeral - We Are The Apocalypse

Dark Funeral is een band die geen introductie meer behoeft. Onder leiding van Lord Ahriman raast deze Zweedse blackmetal storm als sinds 1993 over de wereld. De enige persoon die naast Ahriman ook al een tijdje meedraait in de band is gitarist Chaq Mol. Wat de overige bandleden betreft is het door de jaren heen, een komen en gaan geweest. Op deze nieuwe plaat genaamd We Are The Apocalypse, horen we dat in Dark Funeral zanger Heljarmadr weer terug, speelt live-bassist Adra-Melek nu ook op de plaat mee en is drummer Dominator vervangen door Jalomaah.

Cover We Are The Apocalypse

Net als de voorganger Where Shadows Reign Forever, wordt ook We Are The Apocalypse gekenmerkt door een mooi blauw/paars hoesdesign dat terug doet denken aan het The Secrets of the Black Arts album. Wat mij betreft is dit nog altijd een van de betere blackmetal releases van de jaren ’90, maar dit geheel terzijde.

Terug naar We Are The Apcalypse. De openingstrack ‘Nightfall’ knalt er meteen hard in, gekenmerkt door de snelle blastbeat van Jalomaah die in dit geval écht klinkt als een machinegeweer. Toch is het niet alleen snelheid wat de klok slaat. De band neemt tijdens het refrein een stukje gas terug waardoor er een meer sferisch geheel ontstaat. De vocalen van Heljarmadr liggen prominenter in de mix, waardoor de teksten ook duidelijk verstaanbaar zijn.

Ik kreeg bij dit nummer het gevoel dat ik enerzijds aan het luisteren was naar Dark Funeral en Necrophobic anderzijds. Het moge derhalve duidelijk zijn dat de typerende DF-riffs tegenwoordig ook met gemak worden afgewisseld met meer melodische gitaarpartijen. Deze transformatie was op de voorganger ook al te horen, maar DF lijkt deze lijn verder door te trekken op dit nieuwe album.

Melodieus

Dit alles wordt bevestigd bij het volgende nummer ‘Let The Devil In’. Jamolaah start dit nummer met een opzwepend drumritme, waarna de band wederom een zeer melodieuze riff op de proppen komt. Het stuwende ritme geeft de luisteraar de kans om te headbangen, maar op de een of andere manier is het geen track die je echt bij de strot grijpt, waardoor headbangen er bij mij in ieder geval niet in zat. Wellicht komt het door het vele ‘gepraat’ tussendoor, waardoor het tempo uit de track getrokken wordt. Zo onverwachts als het nummer begon, zo abrupt is het ook ineens klaar. Niet echt Dark Funeral waar ik naar heb zitten te luisteren.

Gelukkig volgt hierna ‘When Our Vengeance Is Done’. Dit is weer een typisch snelle DF track, met een eveneens typische en voorspelbare opbouw. Je voelt haarfijn aan wanneer de snelheid weer wordt opgeschroefd en waar men weer even gas terug neemt. De zanglijnen zijn eveneens net zo voorspelbaar als het feit dat de zon vanavond weer ondergaat. Het maakt dat deze track een 13-in-een-dozijn- Dark Funeral track is geworden; degelijk maar nergens echt bijzonder.

Na deze drie nummers start het reflecteren en vraag ik me hardop af hoe ik over We Are The Apocalypse van Dark Funeral denk. Kijkend naar de titel zou je een kanonnade aan furieuze tracks verwachten, die enkel hel en verdoemenis na bijna 44 minuten hebben achtergelaten.

Verandering of niet?

Helaas valt dat tot nu toe tegen en de volgende tracks ‘Nosferatu’ (serieus?) en ‘When I’m Gone’ brengen hier geen verandering in. De nummers kabbelen wat voort, hebben geen memorabele riffs en/of muzikale momenten en de combinatie van screams en gepraat van Heljarmadr maakt dat ik het idee heb dat ik zit te luisteren naar een griezel luisterboek. De ‘trueheid’ is ver te zoeken…

Daar de overige nummers allen in het verlengde liggen van de bovengenoemde tracks, kan enkel geconcludeerd worden dat Dark Funeral heeft gebroken met haar verleden. Het gehalte ‘satan’ is gedecimeerd tot een minimum en de band doet eerder denken aan een mainstream melodische Zweedse blackmetalband…

Wellicht had dit alles geen probleem geweest, als de band voor een wat ander geluid gekozen had. Op de productie is op zich niet veel aan te merken (men is afgereisd naar Fredrik Thordendal’s (Meshuggah) Studio 33, maar met een meer open- en grootser geluidsbeeld in combinatie met een rauwer randje, zou het gevoel van de naderende Apocalypse misschien wél de impact hebben gehad die ik als luisteraar zoek en ook verwacht had met dit album.

Het is niet zo zeer dat We Are The Apocalypse van Dark Funeral een slecht album is geworden. Het is gewoon – zeker gezien de titel- niet het album geworden waar ik op gehoopt had. Misschien heeft de Covid pandemie effect gehad op het schrijfproces en de keuzes die de band op muzikaal vlak heeft gemaakt? Wie zal het zeggen? Blijft er niets meer en niets minder over dan een degelijk album van ruimvoldoende kwaliteit, maar ik zet The Secrets of the Black Arts liever weer even op.