King Woman

Wie de albumhoes goed bekijkt, weet vaak al een hint of meerdere te vinden naar wat volgen gaat. De cover van Celestial Blues van King Woman laat een persoon zien. De wonden zijn duidelijk evenals de donkere kleuren met lichte details. Wie die ook in het oog neemt, weet dat Celestial Blues, welke uitkomt via Relapse Records, geen vrolijke plaat gaat zijn.

Kristina Esfandiari richtte aan het eind van het eerste decennium van dit millennium King Woman op nadat zij uit Whirr was gegaan. Het project groeide uit tot een band, welke in 2017 met Created In The Image Of Suffering de eerste langspeler uitbracht. Daarvoor waren al een aantal singles en een ep de wereld ingestuurd.

Celestial Blues

Nu si er dan de tweede plaat van King Woman. Esfandiari heeft de persoonlijke ervaringen, en daarbij ook het persoonlijke leed, gebruikt als input voor deze plaat. In ruim veertig minuten schotelt het viertal een negental tracks voor. Daarvan zijn ‘Golgotha’ en ‘Entwined’ de langste tracks. Beide duren exact zes minuten en vier secondes.

Om King Woman in het muzikale spectrum te duiden, moet men de kruising indenken waar de doom en shoegaze elkaar treffen en waar bands als Torche, Amenra, ASG en Neurosis toekijken. De bedwelmende vocalen van Esfandiari zijn daarbij een bijzondere kracht. In ‘Boghz’ hebben deze zelfs nog iets weg van Marilyn Manson in diens jonge dagen.

Muzikaal weet King Woman te overtuigen doordat men intense, zware passages naadloos kan breien aan dromerige, zweverige momenten. Het oversture gehalte ligt dan ook altijd op de loer op momenten dat de rust daar lijkt. ‘Coil’ is daar een goed voorbeeld van. De afsluiter van Celestial Blueslaat daarentegen horen dat alleen dromerige rust ook mogelijk is. ‘Paradise Lost’, welke in sommige noten zelfs een handreiking aan Paradise Lost lijkt te doen, weet de plaat zo af te sluiten dat de wie op repeat luistert, een mooie cirkel behoudt.

Sommige platen zijn voorspelbaar en sommige verre van. Celestial Blues van King Woman valt in die laatste categorie. Kristina Esfandiari en haar kompanen laten horen dat persoonlijk leed ook een positieve uitwerking kan hebben: de muziek.