Squid

Leestijd: 2 minuten

Bright Green Field. Dat was de plaat van het Britse Squid uit 2021 waarmee zij vriend en vijand verraste middels hun eigenzinnige insteek op de muziek. Inmiddels is men twee jaar verder en staat de opvolger voor dat album al klaar. Die tweede langspeler van Squid komt met de titel O Monolith, welke ook prominent op de coverart prijkt.

Het vijftal uit Brighton staat te boek als een post-punk band. Echter, dat is een begrip dat op een brede manier ingevuld kan worden. Dat heeft de groep al laten blijken en daarom is het de vraag ook hoe dat op de nieuwe plaat vorm gegeven gaat worden. Leuk detail van deze band is dat drummer Ollie Judge ook de zanger is van de band.

O Monolith

Op O Monolith heeft Squid een achttal tracks geplaatst, waarvan de laatste een titel heeft die zowat nog langer is dan de hele track zelf. Vanaf het begin is duidelijk dat Squid niet gekomen is om de vrije geest in hokjes te laten denken. Waar ‘Devil’s Den’ een duistere insteek op de post-punk met invloeden van de post-rock is waarbij de vocalen zelfs System Of A Down als invloed kunnen hebben, lijkt ‘Siphon Song’ bij vlagen een orgasme, of ander moment van de daad, waar Squid muziek onder heeft gezet.

Heel anders is dan het bijna groovy ‘Undergrowth’. Daar zet Squid haar muziek op een even dansbare als frivole manier in de etalage. In de verte zijn dan nog invloeden van onder andere The Clash en Radiohead te horen, terwijl de muziek juist zo ingericht is dat het niet te refereren valt aan andere zaken in het muzikale spectrum.

O Monolith is typisch zo’n plaat die niet door iedereen direct begrepen zal worden, maar waarop Squid juist wel haar klasse, hoe eigenzinnig ook, etaleert. Die eigengereidheid is dan ook de voornaamste troef van deze band.