Harbour of Souls @Graaf van Buren, Kortgene

Gezellige avond, goede band.

Op 1 oktober is de ondergetekende naar Kortgene getrokken om daar de Goese Hardrock/Heavy Metalband Harbour of Souls te aanschouwen in café de Graaf van Buren. Harbour of Souls is, zoals gezegd, een hardrock/ heavy metalband uit Goes. De band is al eerder voorbijgekomen bij de Album/EP reviews hier op White Room Reviews. Deze keer dus een liveoptreden van deze heren.

Opening

De band is enthousiast in haar spel, er is een duidelijke onderverdeling van de taken, Slaggitarist en Solo-gitarist. Ze starten met Forever my Queen, een goede opener van de avond. Zanger Martin geeft al aan dat alle nummers van hun EP’s zullen worden gespeeld, alleen niet in de volgorde van die werkjes.

Hierna is het de beurt aan Mountain of Fire wat een lekker headbangnummer is met een tempowisseling in de 2e helft van het nummer. Hierna volgt Set the Children Free. Waar Mountain meer een hardrock nummer is, is dit meer een Heavy Metal nummer. Mooie solo door Bram met in het midden hiervan een stukje dubbbele lead samen met Daniël.

Afstandelijk?

Alhoewel de band goed speelt bekruipt het gevoel dat ze nog niet echt contact hebben met het publiek. Dit verandert later nog wel maar op dit moment dus nog weinig reactie. Martin kondigt het volgende nummer aan met de boodschap: deze is voor de dames, Queen on her Throne. Ook hier weer de dubbele leads zonder valse nootjes. De band is duidelijk goed op elkaar ingespeeld.

HIeropvolgend weer onderling vragen wat het volgend nummer zal zijn waarop drummer Peter de beginroffel van het volgend nummer inzet wat wordt gevolgd door de opmerking: dat klopt, die gaan we nu doen, In for the Night. Dit nummer is weer meer op de hardrock leest gestoeld. Loopt lekker, goed gespeeld, lekker meedeinen en zowaar gevolgd door applaus. Jammer alleen dat Martin bij bijna ieder nummer eindigt met “Dank jullie wel…” Dat zou hij beter kunnen bewaren tot na het applaus.

Slayer

Ongeveer halverwege de set begint het publiek wat meer los te komen en wordt er ook eens, het niet te vermijden, Slayer geroepen. Bram reageert hierop door 1 van de bekendste Slayer lijntjes te spelen, al is het maar kort.

Nu wordt het Titelnummer van hun EP Doomsayer gespeeld. Begint lekker sterk met een mooie solo, waarna de bas en drums de zang van Martin ondersteunen, waarbij je moet opmerken dat de bas dit nummer behoorlijk draagt. De vergelijkingen met Bruce Dickinson die je tegenkomt in reviews zijn hier goed te horen.
Dit is duidelijk een wat heavier nummer van de heren met een langzaam eindstuk waarbij zowel Martin als Bram flink hun kunnen laten zien, het echte eind is echter weer de herhaling van het begin wat het nummer ook echt goed afmaakt. The Iron never Lies is het volgende nummer waarbij het tempo wat hoger is. wederom een lekker headbangnummer.

Einde?

Hierna wordt Ministry of Power aangekondigd als het laatste nummer. Dit begint lekker dreigend en langzaam, beetje doomy. Na de intro slaat het echter over in een meer uptempo nummer. Daniël heeft hier een meer leidende rol, niet dat hij solo’s speelt maar zijn riffwerk draagt het nummer en aan het eind wordt er weer teruggegrepen naar de doomy beginriff.

Of toch niet…

Het publiek is ondertussen genoeg opgewarmd om om toegiften te vragen welke dan ook worden gegeven met Safe, wat met een lekkere drumintro begint. Dit nummer deint lekker door. In het midden mag Robbert het trage middendeel starten waarin ook een lekkere wahgedreven solo van Bram zit. Dit nummer is lekker afwisselend tussen de lekker beukende snellere stukken en de trage delen waar de solo’s in zitten. De 2e solo is trouwens de enige die Daniël voor zijn rekening neemt. Het opvolgende M.C.M. is dan toch echt het laatste nummer verzekert Martin ons: meer nummers moeten eerst geschreven worden…

Dit is weer een lekker up-tempo nummer wat op zich een goede afsluiter is voor een optreden maar zoals ik al zei: het publiek was ondertussen opgewarmd en vroeg om nog meer. Geszien het feit dat ook de instrumentalisten geen moeite deden hun gitaren/bas af te doen hadden zij ook nog wel zin om nog wat meer te spelen. Na wat overleg werd besloten het openingsnummer nogmaals te spelen maar hierna was het echt voorbij.

Conclusie

Al met al een geslaagde avond die door iedereen als gezellig werd ervaren. De band was goed op dreef maar wat meer materiaal zou wel goed zijn als je dan de enige artiest bent van de avond. Dan zouden 2 sets met een pauze tussendoor niet misstaan. Wie Harbour of Souls binnenkort wilt zien, kan op 15 oktober naar Musicon, Den Haag. Daar speelt de band op het door White Room Reviews georganiseerde Loud And Heavy.