Deze week komen er twee re-releases uit onder hetzelfde label Amor Fati Productions. Deze twee bands maakte vroeger deel uit van Fallen Empire Records en hadden vorige jaar beide hun debuutalbum uitgebracht. Omdat Fallen Empire Records niet meer langer bestaan zijn ze naar een ander label gegaan waar ze nu wel weer verder kunnen. En zo beginnen ze allebei met een frisse start met een re-release. Het album is geschreven door maar één persoon en word ook uitgevoerd door alleen hem wat het dus een éénmansproject maakt.
Bij het opzetten van het album schrik je je rot van het geluid. Het is meteen schrikbarend hoe het geluid is opgenomen. Over kwaliteit valt er veel op te merken omdat het er gewoon niet is. Misschien op sommige stukken waarin er toch nog een redelijke zanglijn omhoogkomt. De drumlijn in het eerste nummer wordt naar mate van tijd niet heel erg fijn voor je oren. De breakdown die erin zit is alsof je kleuters in de klas muziek laat maken door elkaar heen en er random tonen worden aangeslagen die op het randje van vals zitten. Als we dan eindelijk bij het tweede nummer aankomen hopen we dat deze grap voorbij is en dat we bij serieuzere muziek aankomen. Jammer genoeg is niet echt het geval. Wel een lichte verbetering met het eerste nummer. De keyboard/synth geluiden zijn redelijk overbodig op het album. Het voegt niks toe voor de rest behalve dat het nog valser wordt op sommige momenten. Over vals gesproken, de gitaarlijn is op sommige punten echt vals. Soms net op het randje maar echter zitten er stukken in waarin je haren recht overeind gaan staan en niet op een positieve manier.
Elke nummer doet me meer denken alsof het in een garage is opgenomen. En elk nummer dat voorbij gaat komen we dichterbij het einde. De nummers hebben over het algemeen niet echt een heel vlot tempo en blijven op mid-tempo hangen. Ja vaak willen black metal bands graag rauw klinken, dat is misschien het enige wat het dan wel heeft. Het heeft echt geen sfeer, het is eentonig en gewoonweg bagger. Het lijkt wel bij het een-na-laatste nummer alsof de gitaar maar één ding speelt en dat ruim 4 minuten lang. De intro van het laatste nummer is misschien beter dan de rest wat we hebben gehoord. Het klinkt wel alsof er met een schep over een betonnen muur wordt geschraapt. En dit dan met een soort van spookachtige demonische geluiden. Tot nu komen we aan bij het beste stuk van de plaat namelijk het einde!
Het album is op een zeer amateuristische manier opgenomen. Er zitten stukken in waarvan je echt denkt nee, neeee, NEEEEEE dit kan niet. De gitaarlijn is op sommige momenten echt vals en ook vaak net op het randje. Je arm haar gaat er gewoon van omhoog staan bij het luisteren en dat niet op een positieve manier. Ik kan goed begrijpen dat degene die dit heeft gemaakt zichzelf niet wilt bekendmaken. Nergens valt er informatie te vinden over wie het is en dat is in dit geval erg verstandig als het je album hebt geluisterd. Het lijkt me inderdaad een slimme keuze om het niet bekend te maken als je nog een kans wilt maken in de muziekwereld. Het album is gewoon echt niet aan te horen. Nog nooit zoiets meegemaakt waarbij ik zou zeggen daar is de prullenbak. Maar het is gewoonweg vals. Voor de mensen die dit echt niet kunnen geloven zoek het maar op en laat hieronder maar weten wat je ervan vindt.
- Decibels voor dB’s, metalbands steunen muzikale broedplaats in Utrecht - 13 maart 2021
- UNDERGANG – Aldrig i livet - 4 december 2020
- VEIL OF SECRETS – Dead Poetry - 30 november 2020